W tym badaniu porównano wyniki USG 203 hospitalizowanych pacjentów z różnymi metodami referencyjnymi: biopsją, tomografią komputerową i laboratoryjnymi testami czynności wątroby w celu określenia ich znaczenia klinicznego. Wyniki badań ultrasonograficznych można było przyporządkować do 3 grup: prawidłowe, opisowe i ostateczne. Gdy ultrasonografia opisywała wątrobę jako prawidłową, lub wykazującą „zwiększoną echogeniczność” lub „zmienioną konfigurację”, liczby normalnych klinicznych metod referencyjnych były prawie identyczne (tj. 70% normalnych). Gdy postawiono ostateczne rozpoznanie ultrasonograficzne („marskość wątroby”, „stłuszczenie wątroby” lub „zator sercowy”), odsetek prawidłowych wątrób zmniejszył się do mniej niż 20% i wynosił 0% dla marskości wątroby i zatoru sercowego. Pozytywna wartość predykcyjna dla pojedynczego nieprawidłowego kryterium w badaniu ultrasonograficznym wynosiła od 16% do 21%, natomiast dla ostatecznego rozpoznania od 67% do 100%. Wielu z naszych pacjentów miało jednak dodatkowe czynniki ryzyka wystąpienia nieprawidłowości w wątrobie, takie jak otyłość, cukrzyca czy chemioterapia z powodu nowotworów złośliwych. Te czynniki ryzyka mogą wywoływać morfologiczne zmiany miąższowe bez nieprawidłowości w wynikach badań krwi i, choć prawidłowo rozpoznane w badaniu ultrasonograficznym, wymykają się innym metodom referencyjnym u pacjentów bez biopsji. Podsumowując, stwierdzenie pojedynczego kryterium nieprawidłowości wątroby w badaniu ultrasonograficznym powinno być traktowane z ostrożnością. Więcej informacji przynoszą rozpoznania ultrasonograficzne „stłuszczenia wątroby”, „marskości wątroby”, rozpoznawanej na podstawie dodatkowych objawów nadciśnienia wrotnego, czy „zatoru sercowego”. Prawidłowy wynik badania ultrasonograficznego nie wyklucza obecności stłuszczenia wątroby lub marskości.