1. Pierwszym z nich jest fizjologiczna kaskada krzepnięcia, która jest używana do opisania bardzo złożonego procesu krok po kroku, który zachodzi w organizmie (in vivo), gdy naczynie krwionośne jest uszkodzone. Kilka specjalnych białek, znanych jako czynniki krzepnięcia, jest aktywowanych jedno po drugim w efekcie „kaskady”. Efektem końcowym jest skrzep krwi, który tworzy barierę w miejscu urazu, chroniąc je do czasu zagojenia. Proces ten obejmuje również system sprzężenia zwrotnego, który reguluje tworzenie się skrzepu w organizmie, tak że skrzepy są usuwane, gdy miejsce urazu jest wyleczone.

Ale nie jest to ostateczna ilustracja tego procesu, który ma miejsce, gdy pojawia się rana lub uraz naczynia, poniżej przedstawiliśmy schemat fizjologicznej kaskady krzepnięcia. Obrazuje on złożoną naturę tego, co dzieje się w organizmie, gdy dochodzi do krwawienia.

2. Druga definicja odnosi się do serii aktywacji białek (czynników krzepnięcia), które występują in vitro, gdy badanie krzepliwości jest wykonywane w laboratorium. Próbka krwi jest badana poprzez dodanie substancji, które rozpoczynają proces krzepnięcia, a następnie mierzony jest czas, jaki jest potrzebny, aby próbka zaczęła krzepnąć. PTT mierzy te czynniki białkowe, które wchodzą w skład kaskady zwanej często szlakiem wewnętrznym i wspólnym: XII, XI, IX, VIII, X, V, II oraz fibrynogen, a także prekallikreinę (PK) i kininogen o wysokiej masie cząsteczkowej (HK). Test PT mierzy czynniki wchodzące w skład szlaku zewnątrzpochodnego i wspólnego: VII, X, V, II i fibrynogen. Te dwa testy przesiewowe pomagają zdiagnozować wady lub niedobory czynników krzepnięcia.

W pewnym okresie uważano, że kaskada fizjologiczna i kaskada testowa są takie same. Obecnie wiadomo, że istnieją między nimi istotne różnice. Poniżej przedstawiono diagram testowej kaskady krzepnięcia, który pokazuje czynniki, które tworzą wewnętrzne, zewnętrzne i wspólne ścieżki.

.