Żelazo jest niezbędne do życia, ale przeciążenie żelazem jest toksyczne i potencjalnie śmiertelne. Wątroba jest głównym miejscem przechowywania żelaza i jest szczególnie podatna na uszkodzenia wynikające z przeciążenia żelazem, zwłaszcza gdy (jak w hemochromatozie pierwotnej) żelazo gromadzi się w hepatocytach. Żelazo może być pobierane przez wątrobę w kilku postaciach i kilkoma drogami, w tym: (1) endocytoza pośredniczona przez receptor diferrycznej lub monoferrycznej transferyny lub ferrytyny, (2) redukcja i ułatwiona przez nośnik internalizacja żelaza z transferyny bez internalizacji cząsteczki białkowej transferyny, (3) elektrogenny wychwyt niskocząsteczkowych, niezwiązanych z białkami form żelaza oraz (4) wychwyt hemu z kompleksów hemoglobina-albumina, hemoglobina-hemopeksyna lub hemoglobina-haptoglobina. Normalnie, ścieżka 2 jest prawdopodobnie główną drogą wychwytu żelaza przez hepatocyty. Żelazo jest magazynowane w wątrobie w rdzeniach otoczek ferrytyny oraz jako hemosyderyna, nierozpuszczalny produkt pochodzący z bogatej w żelazo ferrytyny. Żelazo w hepatocytach stymuluje translację mRNA ferrytyny i hamuje transkrypcję DNA dla transferyny i receptorów transferyny. Głównymi skutkami patologicznymi przewlekłego przeciążenia wątroby żelazem są: (1) włóknienie i marskość wątroby, (2) porfiria cutanea tarda oraz (3) rak wątrobowokomórkowy. Chociaż dokładne mechanizmy patogenetyczne pozostają nieznane, żelazo prawdopodobnie wywołuje te i inne toksyczne efekty poprzez zwiększenie stresu oksydacyjnego i labilności lizosomalnej. Energiczne wysiłki w diagnostyce i leczeniu przeciążenia żelazem są niezbędne, ponieważ patologicznym skutkom działania żelaza można całkowicie zapobiec poprzez wczesne energiczne usunięcie żelaza i zapobieganie jego ponownej akumulacji.

.