Home Rule, w brytyjskiej i irlandzkiej historii, ruch mający na celu zapewnienie wewnętrznej autonomii Irlandii w ramach Imperium Brytyjskiego.
Home Government Association, wzywając do irlandzkiego parlamentu, został utworzony w 1870 roku przez Isaac Butt, protestancki prawnik, który spopularyzował „Home Rule” jako hasło ruchu. W 1873 roku Home Rule League zastąpiła stowarzyszenie, a umiarkowane przywództwo Butta wkrótce ustąpiło miejsca bardziej agresywnemu Charlesowi Stewartowi Parnellowi. Do programu irlandzkiego dodano żądania reformy rolnej i edukacji wyznaniowej, a obstrukcyjna taktyka Parnella w brytyjskim parlamencie nagłośniła bolączki jego kraju. Premier William E. Gladstone został przekonany do Home Rule w 1885 roku, ale został on odrzucony przez parlament w 1886 roku. Gladstone wprowadził drugi projekt Home Rule Bill w 1893 roku; został on pokonany w Izbie Lordów. Trzecia ustawa musiała poczekać na kolejne liberalne ministerstwo (konserwatyści próbowali „zabić Home Rule po dobroci”, podważyć jej program poprzez wprowadzenie umiarkowanych reform); jej wprowadzenie w 1912 roku rozpaliło bojową opozycję zarówno unionistów (z Edwardem Carsonem na czele), jak i republikanów w Irlandii. Ustawa weszła w życie 18 września 1914 roku, ale nie działała przez okres I wojny światowej. Po latach konfliktu, system zbliżony do Home Rule został ustanowiony w sześciu hrabstwach Ulsteru (Irlandia Północna) na mocy Government of Ireland Act (1920). Na mocy Traktatu Angielsko-Irlandzkiego (1921) pozostałe 26 hrabstw na południu uzyskało status dominium; nominalne powiązanie z Brytyjską Wspólnotą Narodów uległo dalszej erozji w 1937 r. i zostało zerwane w 1949 r.
.