By Scott T. Allison

This blog post is excerpted from:

Allison, S. T. (2019). Świadomość heroiczna. Heroism Science, 4, 1-43.

Filozof Yuval Noah Harari (2018) niedawno opisał świadomość jako „największą tajemnicę we wszechświecie”.

Czym dokładnie jest bohaterska świadomość? Jest to sposób widzenia świata, postrzegania rzeczywistości i podejmowania decyzji, które prowadzą do heroicznego zachowania. Ludzkie istoty wyświetlają heroiczną świadomość poprzez zastosowanie niedualistycznej strategii jednoczenia rozbieżnych doświadczeń w zintegrowane całości, poprzez angażowanie się w oświecone przetwarzanie transcendentalnych zjawisk i poprzez zdobywanie mądrości aby wiedzieć kiedy, jak i czy działać heroicznie.

Herotyczna świadomość to bycie świadomym myśli, używanie ich w sposób rozsądny, ale nie obsesyjne kierowanie się nimi. To posiadanie ego, ale nie bycie jego niewolnikiem. To wiedzieć, kiedy heroiczne działanie jest potrzebne, a kiedy nie.

Zidentyfikowałem cztery znaki, które wskazują, że jednostka doświadczyła heroicznej świadomości. Cztery cechy świadomości bohatera obejmują tendencję do wykazywania jasności i skuteczności w: (1) widzeniu świata z perspektywy niedualistycznej; (2) przetwarzaniu zjawisk transracjonalnych; (3) wykazywaniu świadomości unitywnej; oraz (4) demonstrowaniu mądrości, aby wiedzieć, kiedy działać heroicznie i kiedy nie działać, gdy działanie byłoby szkodliwe.

1. Myślenie niedualistyczne

Centralnym elementem świadomości heroicznej jest wykorzystywanie przez bohatera mentalnego i duchowego podejścia do życia znanego jako myślenie niedualistyczne (Jones, 2019; Loy, 1997; Rohr, 2009). Bohaterowie są adeptami zarówno dualistycznych, jak i niedualistycznych podejść mentalnych. Bohaterowie najpierw opanowują myślenie dualistyczne, umiejętność podziału i etykietowania świata, gdy jest to konieczne, a następnie uczą się wychodzić poza to binarne myślenie, dostrzegając bogatą, zniuansowaną rzeczywistość, która przeciwstawia się prostym umysłowym podziałom.

Cynthia Bourgeault (2013) opisuje ten bogatszy psychologiczny sposób myślenia jako myślenie trzeciej siły, które przekracza sztywny sposób myślenia dualności. Rozwiązanie problemu przez trzecią siłę jest „niezależną siłą, współmierną do dwóch pozostałych, a nie produktem dwóch pierwszych, jak w klasycznej heglowskiej tezie, antytezie, syntezie” (s. 26).

Psychologowie wiedzą od pół wieku, że ludzkie poznanie charakteryzuje się potrzebą upraszczania i kategoryzowania bodźców (Fiske & Taylor, 2013). Ponieważ nasze życie obejmuje codzienne spotkania z szeregiem zjawisk, które przeciwstawiają się prostemu dualistycznemu myśleniu, niezwykle ważne jest, abyśmy angażowali się w podejścia trzeciej siły, które uzyskują dostęp do naszych głębszych intuicji i artystycznej wrażliwości.

Rozwiązania problemów oparte na trzeciej sile są rozwiązaniami innowacyjnymi i heroicznymi. Moim zdaniem, kluczowe jest, abyśmy podkreślali podejścia trzeciej siły niedualistycznego myślenia we wczesnej edukacji, aby pomóc w promowaniu heroicznych postaw u małych dzieci.

W przeciwieństwie do myślenia dualistycznego, myślenie niedualistyczne opiera się prostej definicji. Dostrzega subtelności, wyjątki, tajemnice i szerszy obraz. Myślenie niedualistyczne odnosi się do szerszej, dynamicznej, pomysłowej i bardziej dojrzałej kontemplacji postrzeganych wydarzeń (Rohr, 2009). Niedualistyczne podejście do rozumienia rzeczywistości jest otwarte i cierpliwe wobec tajemnicy i niejednoznaczności. Myśliciele niedualistyczni widzą rzeczywistość jasno, ponieważ nie pozwalają, aby ich wcześniejsze przekonania, oczekiwania i uprzedzenia wpływały na ich świadomą percepcję wydarzeń i spotkań z ludźmi.

Abraham Heschel (1955) opisał to jako zdolność pozwalania światu, aby przychodził na nas, a nie my przychodzimy na świat z uprzedzeniami, które mogą wykrzywić nasze postrzeganie. „Naszym celem powinno być przeżywanie życia w radykalnym zdumieniu” – pisał Heschel. „Cud lub radykalne zdumienie, stan nieprzystosowania do słów i pojęć, jest zatem warunkiem wstępnym dla autentycznej świadomości tego, co jest” (s. 46-47, kursywa dodana).

Rohr (2009) opisuje myślenie niedualistyczne jako „spokojne, pozbawione ego widzenie” i „zdolność do utrzymania otwartej przestrzeni serca i umysłu wystarczająco długo, aby zobaczyć inne ukryte materiały” (s. 33-34).

Azjatyckie filozofie duchowe opisują niedualistyczne widzenie jako trzecie oko, które jest oświeconą zdolnością do widzenia świata z równowagą, mądrością i jasnością. Heroiczni bohaterowie w literaturze są często zmuszani do postrzegania świata na tych głębszych poziomach poprzez podróż bohatera, która obejmuje zejście do rozpaczliwie trudnej i bolesnej sytuacji. Podczas tych najciemniejszych czasów, bohaterowie uświadamiają sobie, że ich proste dualistyczne sposoby myślenia nie działają już dla nich.

Przedbohaterska świadomość musi zostać odrzucona, pozwalając bohaterom osiągnąć jasność i zgromadzić zmieniające życie wglądy na temat siebie i świata (Allison & Goethals, 2014). Wszyscy jesteśmy powołani do doświadczenia transformującej, ekspansywnej, niedualistycznej świadomości i zwykle docieramy tam poprzez wielką miłość (Rohr, 2011) lub wielkie cierpienie (Allison & Setterberg, 2016).

Ale nie wszyscy tam docierają. Niektórzy pozostają smutno zatrzymani na poziomie dualistycznej świadomości. Dualistyczni myśliciele mają podzieloną świadomość, która przyczynia się do utrwalania wszystkich szkodliwych „izmów” społeczeństwa – rasizmu, seksizmu, klasizmu, ageizmu i nacjonalizmu, by wymienić tylko kilka. Podzieleni ludzie mają tendencję do dzielenia ludzi.

Jeśli niedualistyczne myślenie odzwierciedla bardziej heroiczną świadomość niż dualistyczne myślenie, jak można przyjąć niedualistyczne podejście do świata? Wierzę, że istnieją co najmniej dwie drogi do osiągnięcia myśli niedualistycznej. Jedną z nich jest idea Abrahama Heschela, by podchodzić do świata z otwartością i otwartością na zachwyt, zdumienie i wdzięczność (Burhans, 2016). Heschel nazwał to radykalnym zadziwieniem. Nasze myśli zwężają to, co możemy zobaczyć, według Heschela (1955, s. 47): „Podczas gdy każdy akt percepcji lub poznania ma za swój przedmiot wybrany segment rzeczywistości, radykalne zdumienie odnosi się do całej rzeczywistości”.

Badania pokazują, że trening w medytacji mindful może pomóc w stłumieniu początkowego procesu etykietowania i kategoryzowania, a tym samym lepiej umożliwić ludziom zobaczenie świata takim, jakim jest, a nie takim, jakim „myślimy”, że jest (Jones, 2019). W swojej książce Blink, Malcom Gladwell (2007) argumentuje, że spędzanie mniej czasu na myśleniu i poleganie na swoich natychmiastowych intuicjach często generuje większą jasność na temat świata.

Ta pierwsza droga do niedualistycznego myślenia wymaga od nas przyjęcia praktyk, które zachęcają nas do podejścia do świata z większym zdziwieniem, zachwytem, otwartością, intuicją, uczuciem i wrażliwością artystyczną. Przyjęcie tych praktyk hamuje nasze upodobanie do tworzenia szybkich mentalnych partycji świata, które ograniczają naszą zdolność widzenia świata szerzej, głębiej, holistycznie, heroicznie i z bardziej radykalnym zdumieniem.

Druga droga do niedualistycznego myślenia nie dąży do zmniejszenia początkowych mentalnych etykietek, ale zamiast tego skupia się na korygowaniu mentalnych etykietek po tym, jak zostały już wygenerowane. Istnieją pewne dowody na to, że tendencja do szybkiego, spontanicznego kategoryzowania świata jest w nas zakodowana i dlatego może być bardzo trudna do uniknięcia (Pendry & Macrae, 1996).

Świadomość tego wzorca jest krytyczna dla zaradzenia mu. Jeśli znajdziemy się dzieląc świat dualistycznie w naszych umysłach, możemy stać się świadomi tego początkowego myślenia binarnego, a następnie zatrzymać się, aby dokonać niezbędnych korekt. Angażowanie się w mentalne korekty, które pomagają nam zobaczyć świat w szerszych, bardziej jednoczących kategoriach, może rzeczywiście być szczytem heroicznej świadomości.

Ten dwuetapowy proces automatycznego oceniania, a następnie korygowania został udokumentowany jako wszechobecny ludzki proces podejmowania decyzji (np. Gilbert, 1998; Kraft-Todd & Rand, 2017; Tversky & Kahneman, 1974). Wszyscy jesteśmy zdolni do heroicznej świadomości, nawet jeśli na początku, w wyniku głęboko zakorzenionego nawyku, przejawiamy dualistyczną świadomość przedheroiczną. Wyzwaniem jest tutaj zapewnienie, że dokonamy pełnej korekty. Badania pokazują, że ludzie mają tendencję do dokonywania początkowych, błędnych osądów, a następnie nie są w stanie wystarczająco ich skorygować (Fiske & Taylor, 2013). Podwyższona świadomość heroicznie świadomej jednostki nie pozwoli, aby tak się stało.

Jest wiele historycznych przykładów heroicznego wykorzystania niedualistycznej świadomości. John F. Kennedy użył niedualnego myślenia w swojej odpowiedzi na kubański kryzys rakietowy w 1962 roku. Rok wcześniej Kennedy i jego doradcy zostali upokorzeni przez konsekwencje ich dualistycznej reakcji na inwazję na Kubę w Zatoce Świń. Wyciągając wnioski z tej porażki, Kennedy cierpliwie rozważał wiele możliwych odpowiedzi na kryzys rakietowy, zamiast stawiać decyzję w ramce: albo iść na wojnę, albo nic nie robić. Zdecydował się na morską blokadę wojskową, która ładnie rozładowała kryzys i zapobiegła nuklearnej konfrontacji z Sowietami.

Wykorzystanie przez Mahatmę Gandhiego nieagresywnego, biernego oporu jest kolejnym uderzającym przykładem myślenia niedualistycznego. Zamiast przedstawiać walkę Indii o niepodległość jako gwałtowną rewolucję lub całkowitą uległość, Gandhi opracował genialną strategię pokojowego oporu, która stała się wzorem dla zmian społecznych na całym świecie.

Martin Luther King, Jr. praktykował to samo niedualistyczne podejście podczas amerykańskiego ruchu praw obywatelskich w latach 60. „Opór bez przemocy”, napisał King, jest „odważną konfrontacją ze złem poprzez siłę miłości” (King, 1958). Poprzez cierpliwość, kontemplację i otwartość, wyłania się rozwiązanie problemów z trzeciej siły, które odzwierciedla wyższą inteligencję i świadomość.

2. Przetwarzanie zjawisk transcendentalnych

Spotkania z doświadczeniami, które przeciwstawiają się racjonalnej, logicznej analizie są nieuniknioną częścią życia. Drugą ważną cechą świadomości bohatera jest zdolność do przetwarzania i rozumienia tych doświadczeń, ponieważ często odzwierciedlają one najważniejsze kwestie ludzkiej egzystencji. Te fenomeny transcendentalne są tajemnicze i trudne do zrozumienia dla większości ludzi, dlatego wymagają heroicznej świadomości, aby odkryć ich tajemnice.

Rohr (2009) zidentyfikował pięć fenomenów transcendentalnych, a ja dodam jeszcze dwa. Pięć zjawisk Rohr’a to miłość, śmierć, cierpienie, Bóg i wieczność. Dwa, które dodaję, to paradoks i metafora (zob. także Allison & Goethals, 2014; Efthimiou, Bennett, & Allison, 2019). Te siedem doświadczeń transracjonalnych są wszechobecną częścią ludzkiego życia, przenikają dobrą mitologię bohatera i opowiadanie historii, i są endemiczne dla klasycznej monomantycznej podróży bohatera, jak opisał Joseph Campbell (1949).

Aby zilustrować znaczenie zrozumienia siedmiu doświadczeń transracjonalnych w opowiadaniu historii, rozważmy rolę każdego z nich w klasycznym filmie Groundhog Day z 1993 roku z udziałem Billa Murraya. Film można streścić w następujący sposób: Bohater, Phil Connors, jest narcystycznym meteorologiem telewizyjnym relacjonującym coroczny rytuał Dnia Świstaka w Pensylwanii. Phil jest nienawistny wobec wszystkich i podkochuje się w swojej producentce, Ricie. Wkrótce odkrywa, że każdy dzień jest powtórzeniem dnia poprzedniego i nikt oprócz niego nie jest świadomy, że dzień się powtarza. Film czerpie wiele ze swojego humoru i mądrości z tego, jak Phil radzi sobie ze swoim czasowym uwięzieniem.

Oto jak siedem transracjonalnych zjawisk podróży bohatera wchodzi w grę:

(1) Wieczność: Bohater Dnia świstaka, Phil Connors, utknął w czasie, powtarzając w kółko ten sam dzień, pozornie na wieczność.

(2) Cierpienie: Phil bardzo cierpi, ponieważ nie może uciec z pułapki czasu. Cierpi również dlatego, że pomimo jego najlepszych starań nie może zdobyć serca Rity, jego producenta.

(3) Bóg: Chociaż nigdy nie wspomniano jako boskie per se, jakiś zewnętrzny organ lub nadprzyrodzona siła jest odpowiedzialna za uwięzienie Phila w pętli czasowej. Ta tajemnicza moc jest również odpowiedzialny za ostatecznie uwalniając Phil z pętli czasu.

(4) Miłość: Phil jest głęboko zakochany w Ricie, ale dopiero pod koniec opowieści ona odwzajemnia jego uczucia.

(5) Śmierć: Nie mogąc zdobyć serce Rity lub uciec z pułapki czasu, Phil kończy własne życie wiele razy i na wiele sposobów, tylko po to, aby odkryć, że samobójstwo dla niego jest niemożliwe. Później, nie jest w stanie zapobiec bezdomnego człowieka od umierania.

(6) Metafora: Niekończący się powtarzający się dzień jest metaforą rutyny nieszczęśliwego życia, które nęka większość ludzkości.

(7) Paradoks: Phil musi cierpieć, aby wyzdrowieć. Im bardziej Phil stara się zdobyć serce Rity, tym mniej mu się to udaje. Im bardziej koncentruje się na zmianie siebie, tym bardziej zmienia Ritę. Pomagając innym, on pomaga sobie.

Gdy jesteśmy młodzi i nie daleko wzdłuż naszych podróży bohatera, wszystkie siedem z tych transrational doświadczenia mają tendencję do przytłoczenia naszych źle wyposażonych pre-heroic świadomości. Potrzebujemy historii takich jak Dzień świstaka, aby pomóc nam obudzić się do nowej, mądrzejszej, szerszej świadomości. Podobnie jak Phil Connors, większość istot ludzkich cierpi, dopóki i o ile nie przyjmą heroicznej świadomości, która umożliwia im uchwycenie transracjonalnego świata.

Heroiczna świadomość jest dla nas dostępna, gdy zdamy sobie sprawę, że wybór pozostania nieświadomym pozostawia nas w poczuciu samotności, odłączenia, frustracji i nieszczęścia. Nie twierdzę, że nasze przedheroiczne racjonalne umysły są złe; w rzeczywistości, przedheroiczna świadomość jest przydatna dla zdrowego rozwoju ego we wczesnym życiu i formowania tożsamości. Phil Connors stał się odnoszącym sukcesy telewizyjnym meteorologiem polegając wyłącznie na swojej przed-heroicznej świadomości. Twierdzę jedynie, że świadomość przedheroiczna jest niewystarczająca do opanowania największych życiowych tajemnic związanych z siedmioma transracjonalnymi zjawiskami. Te kwestie wymagają szerszej, bardziej oświeconej świadomości, aby je zrozumieć, i dopóki ich nie zrozumiemy, jesteśmy skazani na cierpienie tak jak Phil Connors.

Potrzebujemy zarówno dualistycznych jak i niedualistycznych podejść, aby z powodzeniem nawigować w naszym świecie. Aby być mistrzem obu światów, jak to określił Joseph Campbell (1949), musimy najpierw opanować dualistyczne myślenie, tak jak zrobił to nasz przyjaciel Phil Connors, stając się odnoszącym sukcesy metrologiem. Sam ten sukces nie przyniesie szczęścia. Aby uciec z pułapki tego pierwszego świata, musimy opanować niedualistyczne podejście do zrozumienia i skutecznego poruszania się po tajemnicach transracjonalnego świata.

3. Świadomość Jednocząca

„Człowiek jest częścią całości, nazywanej przez nas 'Wszechświatem’, częścią ograniczoną w czasie i przestrzeni. Doświadcza on siebie, swoich myśli i uczuć jako czegoś oddzielonego od reszty – jest to rodzaj optycznego złudzenia jego świadomości. To złudzenie jest dla nas swego rodzaju więzieniem, ograniczającym nas do naszych osobistych pragnień i do uczuć wobec kilku najbliższych nam osób. Naszym zadaniem musi być wyzwolenie się z tego więzienia poprzez poszerzenie naszego kręgu współczucia, tak aby objął on wszystkie żywe istoty i całą przyrodę w jej pięknie.” – Albert Einstein (1950)

Świadomość heroiczna jest niedualną, unitywną świadomością, dokładnie taką jak ta opisana w powyższym cytacie Einsteina (1950). Podczas gdy rozpoznaje i docenia indywidualną odrębność i wielość, bohaterska świadomość widzi i szuka zjednoczenia.

Joseph Campbell (1988) lubił opowiadać historię o dwóch hawajskich policjantach, którzy zostali wezwani by uratować życie mężczyzny, który miał skoczyć na śmierć. Gdy mężczyzna zaczął skakać, jeden z oficerów chwycił się go i sam został wciągnięty na gzyms wraz z człowiekiem, którego próbował uratować. Drugi oficer chwycił swojego partnera i był w stanie sprowadzić obu mężczyzn z powrotem do bezpieczeństwa. Campbell wyjaśnił ofiarne zachowanie pierwszego oficera jako odzwierciedlające „metafizyczną realizację, która polega na tym, że ty i ten drugi jesteście jednym, że jesteście dwoma aspektami jednego życia” (str. 138).

Świadomość bohaterska jest świadomością tej prawdy. Campbell (1988) nauczył nas, że klasyczna, mityczna podróż inicjacyjna kończy się odkryciem przez bohatera, że „nasza prawdziwa rzeczywistość jest w naszej tożsamości i jedności z całym życiem” (s. 138).

Einsteinowska metafora mentalnego więzienia jest szczególnie opisowa dla przedbohaterskiej świadomości. Pre-bohater jest uwięziony w „złudzeniu” tożsamości plemiennej i oddzielenia od świata. Zgodnie z metaforą mentalnego więzienia, przywódcy duchowi określili nasze nadmierne poleganie na życiu mentalnym jako „uzależnienie” (Rohr, 2011) i „pasożytniczy” związek (Tolle, 2005). Zarówno efekt wytrwałości, jak i tendencja do potwierdzania w psychologii odnoszą się do kłopotliwej tendencji ludzi do trzymania się swoich przekonań, nawet jeśli te przekonania zostały zdyskredytowane przez obiektywne dowody (Fiske & Taylor, 2013).

Historie, które sobie opowiadamy i których się trzymamy, mogą utrudniać rozwój naszej heroicznej świadomości (Harari, 2018). Dlatego programy szkolenia bohaterów skupiają się na strategiach mających na celu przepisanie naszych mentalnych skryptów, aby wzmocnić naszą heroiczną skuteczność (Kohen et al., 2017). Cecha otwartości na nowe sposoby myślenia jest uważana przez psychologów za centralną cechę zdrowych jednostek (Hogan i in., 2012).

Bohaterowie uciekają ze swoich mentalnych więzień i doświadczają przekształconej świadomości, gdy angażują się w proces autoekspansji (Friedman, 2017), podczas którego granice między sobą a innymi są postrzegane jako przepuszczalne. Wielu duchowych geniuszy, w tym Thich Nhat Hanh, Eckhart Tolle i Richard Rohr, uznaje świadomość unitywną za kluczową dla ich definicji duchowej dojrzałości.

Buddyjski filozof Hanh (1999) pisze, że istoty ludzkie mają tendencję do wierzenia, że ich bliźni „istnieją poza nami jako oddzielne jednostki, ale te obiekty naszej percepcji są nami …. Kiedy kogoś nienawidzimy, nienawidzimy również samych siebie” (s. 81). Rohr (2019) podkreśla, że świadomość jest kluczem do zrozumienia jedności ludzkości: „Stary dowcip o mistyku, który podchodzi do sprzedawcy hotdogów i mówi: 'Spraw, abym stał się jednością ze wszystkim’, mija się z celem. Ja już jestem jednością z wszystkim. All that is absent is awareness” (p. 1).

W swojej liście cech odróżniających bohaterów od złoczyńców, Allison i Smith (2015) argumentowali, że bohaterowie dążą do zjednoczenia świata, podczas gdy złoczyńcy dążą do jego podziału. Zjednoczenie w percepcji i w działaniu ma tendencję do zmniejszania ludzkiego cierpienia, podczas gdy podział w percepcji i w działaniu ma tendencję do produkowania cierpienia. Świadomość bohatera działa zatem w służbie zakończenia ludzkiego cierpienia, a świadomość złoczyńcy (a także czasami świadomość przedbohaterska) może działać w służbie produkowania ludzkiego cierpienia.

Heroiczna świadomość jest zatem niezbędna do osiągnięcia osobistej całości, zbiorowej całości i przyszłego dobrobytu naszej planety.

4. Mądrość umiarkowanego upełnomocnienia

W latach trzydziestych XX wieku, teolog i filozof Reinhold Niebuhr napisał to, co dziś jest powszechnie określane jako modlitwa spokoju (Shapiro, 2014). Modlitwa ta brzmi następująco:

Boże obdarz mnie pogodą ducha, abym zaakceptował rzeczy, których nie mogę zmienić,

Odwagą, abym zmienił rzeczy, które mogę,

I mądrością, abym znał różnicę.

Modlitwa o pogodę ducha cieszyła się znacznym uznaniem na całym świecie w wyniku przyjęcia jej przez prawie każdy 12-stopniowy program zdrowienia. Wierzę, że modlitwa ukojenia zawiera genialny wgląd na temat heroicznej, behawioralnej samoregulacji.

George Goethals i ja pisaliśmy w innym miejscu o programach zdrowienia z uzależnień czerpiących swoją skuteczność z wykorzystania podróży bohatera jako schematu wzrostu i uzdrowienia (Allison & Goethals, 2014, 2016, 2017). Inni uczeni i uzdrowiciele również zauważyli paralelę między heroizmem a pracą nad uzdrowieniem z uzależnień (Efthimiou i in., 2018; Furey, 2017; Morgan, 2014). Modlitwa o ukojenie jest centralnym punktem programów zdrowienia, ponieważ uzależnienie jest w dużej mierze chorobą kontroli (Alanon Family Groups, 2008). Modlitwa działa, ponieważ pomaga powracającym do zdrowia uzależnionym rozwinąć mądrość, aby wiedzieć, kiedy sprawować kontrolę nad swoim życiem, a kiedy przyznać się do bezsilności.

Każdy z trzech wierszy modlitwy o ukojenie odzwierciedla mądrość heroicznej świadomości. Po pierwsze, modlitwa ta prosi o pogodę ducha, aby zaakceptować ludzi i okoliczności, których nie można zmienić. Jest to modlitwa o akceptację braku działania, kiedy działanie jest bezcelowe. Potrzeba głębszej, szerszej, heroicznej świadomości, aby rozpoznać daremność działania w sytuacji, która wydaje się wymagać działania.

Na przykład, jeśli chroniczny alkoholik jest wielokrotnie aresztowany za zakłócanie porządku, a jego partner wielokrotnie wpłaca kaucję za wydostanie się z więzienia, partner może w końcu mieć dość i zdecydować, że nie będzie wpłacał kaucji za alkoholika w przyszłości. Nie pomaganie komuś może czasami prowadzić do lepszego wyniku niż pomaganie komuś. Po tym, jak nie zostanie wpłacona kaucja, alkoholik siedzący w więzieniu może dokonać bardzo potrzebnych przemyśleń, które mogą doprowadzić do jego własnego wyzdrowienia i uzdrowienia. Partner, który nie pomoże uwięzionemu alkoholikowi, może być bardziej bohaterem, nie robiąc nic, niż podejmując jakiekolwiek działania. W kategoriach modlitwy o ukojenie, partner akceptuje fakt, że nie może zmienić alkoholika i że nie może zatrzymać cyklu powtarzających się aresztowań za zakłócanie porządku. Bierna akceptacja i brak działania są czasami najmądrzejszymi odpowiedziami i odzwierciedlają niedualistyczną świadomość heroiczną.

Beggan (2019) nazwałby to heroiczne niedziałanie przykładem meta-heroizmu. Według Beggana, „Meta-bohater działa heroicznie poprzez niedziałanie heroiczne, przynajmniej w kategoriach węższej definicji heroicznego działania. W tym przypadku słuszna rzecz może w rzeczywistości stwarzać trudności i moralną dwuznaczność” (s. 13).

Beggan (2019) zwraca uwagę, że w nauce o heroizmie istnieje uprzedzenie w kierunku podejmowania działań, a nie bezczynności. Jego analiza stawia na głowie porzekadło, że „przeciwieństwem bohatera jest bystander”. Wydaje się, że są chwile, kiedy bohaterowie są rzeczywiście osobami postronnymi. Ale to wymaga oświeconej świadomości, aby rozpoznać te chwile, które wzywają do heroicznej bezczynności.

Drugi element modlitwy o pogodę ducha skupia się na modlitwie o odwagę, aby zmienić rzeczy, które są zmienne. Po uświadomieniu sobie, że jest się bezsilnym wobec alkoholika, partner może uznać, że ma władzę nad własnymi wyborami i postawami. Możemy zmienić tylko siebie, nie innych. Potrzeba heroicznej odwagi, aby nie pomagać ukochanej osobie, kiedy pomaganie może umożliwić jej wzorzec dysfunkcyjnego zachowania. Co więcej, trzeba heroicznej odwagi, aby przejąć odpowiedzialność za własne życie, konfrontując się z alkoholikiem na temat dysfunkcyjnego wzorca, ustalając z nim granice, a może nawet kończąc związek z alkoholikiem.

W każdej trudnej sytuacji zawsze są rzeczy, które można zmienić i opcje, które można rozważyć, chociaż może to wymagać wielkiej odwagi, aby spróbować czegoś, co jest zupełnie inne i poza przysłowiową strefą komfortu. To wymaga heroicznej świadomości, aby rozważyć wszystkie rzeczy, które można zmienić, mając na celu zrobienie tego, co jest najlepsze dla wszystkich zainteresowanych. W Groundhog Day, Phil Connors mógł pozostać w łóżku w swoim pokoju hotelowym przez całą wieczność. Ale zamiast tego zaakceptował swoją bezsilność wobec pętli czasowej i skupił się na zmianie jedynej rzeczy, którą mógł zmienić: siebie.

Trzeci i ostatni składnik modlitwy o pogodę ducha prosi o „mądrość, by znać różnicę” między tymi rzeczami, nad którymi jesteśmy bezsilni, a tymi, nad którymi mamy władzę. Ten mądrość leży przy sercem bohaterskiej behawioralnej świadomości, zdrowej samoregulacji i mędrca empowerment. Nazywam to mądrością umiarkowanego upełnomocnienia.

Przed-bohaterowie nie mogą łatwo odróżnić tego, co mogą kontrolować od tego, czego nie mogą, ani nie są biegli w przewidywaniu skuteczności swoich wysiłków, by kontrolować innych lub swoje środowisko. W rezultacie, pre-bohaterowie mogą łatwo stać się wścibskimi lub umożliwiającymi jednostkami, które wyrządzają więcej szkody niż pożytku (Beggan, 2019). Ludzie o heroicznej świadomości posiadają mądrość umiarkowanego upełnomocnienia poprzez rozpoznawanie różnicy pomiędzy sytuacjami, które wymagają działania, a tymi, które wymagają bezczynności. Osoba o heroicznej świadomości ma odwagę, by robić wielkie rzeczy, jak również odwagę, by unikać takich zachowań pomocowych, które mogą być szkodliwe, daremne, kontrproduktywne lub niepotrzebne.

.