Hamlet ma zagmatwany związek z Ofelią, który mówi nam wiele o stosunkach między płciami w renesansowej Anglii. Kocha ją, ale nie może znaleźć sposobu, aby odnieść się do niej jak równy z równym. Z łatwością zwierza się, na przykład, Horacemu, ale nie Ofelii.

Nie chcąc, by wiedziała, co się z nim dzieje, traktuje Ofelię dziwacznie, a czasem surowo, co ma na nią druzgocący wpływ. Być może ma rację, zakładając, że poszłaby do ojca z jakąkolwiek prawdziwą informacją o nim – ale być może, gdyby bardziej jej zaufał i wciągnął ją w swój krąg intymności, przekonałby się, że może polegać na niej równie mocno jak Horacy. Jednak jego doświadczenie z matką uczy go, że kobiety są „słabe” i nie można im ufać.

Hamlet ma problemy z kobietami: chce, aby były czyste, a on nie ma zdolności do odnoszenia się do nich skutecznie. Przeraża zarówno swoją matkę, jak i Ofelię, zamiast nawiązać z nimi zdrowy psychologicznie kontakt.

Hamlet rywalizuje z Laertesem

(Cały rozdział zawiera 3 odpowiedzi i 595 słów.)