Doniesienia o zwiększonej częstości występowania powikłań ran u pacjentów chirurgicznych z cukrzycą mogą w rzeczywistości odzwierciedlać zwiększoną częstość występowania ogólnego ryzyka chirurgicznego lub nieprawidłowości metabolicznych związanych z cukrzycą. Czynniki takie jak wiek, otyłość, niedożywienie oraz choroby makro- i mikronaczyniowe mogą przyczyniać się do infekcji rany i opóźnionego gojenia się rany, szczególnie u pacjentów z cukrzycą typu II. Ponadto, hiperglikemia spowodowana zmniejszoną dostępnością insuliny i zwiększoną opornością na insulinę może wpływać na odpowiedź komórkową na uszkodzenie tkanek. Badania komórek odpornościowych niezbędnych do gojenia się ran, takich jak leukocyty PMN i fibroblasty, a także badania uszkodzonych tkanek sugerują, że w cukrzycy występuje opóźniona odpowiedź na uraz i upośledzone funkcjonowanie komórek odpornościowych. Istnieją dowody, że zaburzenia te mogą być wynikiem zarówno wrodzonego (genetycznego) defektu, jak i zmniejszonej dostępności insuliny oraz zwiększonego stężenia glukozy we krwi. W momencie przyjęcia do szpitala niewiele można zrobić, aby wpłynąć na większość czynników ryzyka lub wrodzonych defektów komórkowych. Można jednak kontrolować stężenie glukozy we krwi za pomocą przyłóżkowego monitorowania stężenia glukozy i częstego dostosowywania dawki insuliny. Pielęgniarki tradycyjnie odgrywają ważną rolę w monitorowaniu powrotu do zdrowia po operacji i obserwowaniu oznak infekcji i powikłań ran. Te funkcje pielęgniarskie są szczególnie ważne u chorych na cukrzycę. Ponadto, częsta ocena skuteczności insulinoterapii jest ważną funkcją pielęgniarską w całym okresie okołooperacyjnym. Poprzez poprawę zarządzania stężeniem glukozy we krwi u pacjentów chirurgicznych, pielęgniarki mogą mieć duży wpływ na częstość występowania powikłań ran u chorych na cukrzycę.