Glikemia jest miarą stężenia wolnej glukozy we krwi, surowicy lub osoczu. Na czczo prawidłowy poziom glukozy wynosi od 70 do 100 mg/dl. Gdy stężenie glukozy we krwi jest poniżej tego progu, nazywa się to hipoglikemią; gdy wynosi ono od 100 do 125 mg/dl, nazywa się to upośledzonym stężeniem glukozy na czczo; a gdy przekracza 126 mg/dl, nazywa się to hiperglikemią. Jest to jedna z najważniejszych zmiennych regulowanych przez środowisko wewnętrzne (homeostaza).

Termin ten został po raz pierwszy zaproponowany przez francuskiego fizjologa Claude’a Bernarda (1813-1878).

Wiele hormonów związanych jest z metabolizmem glukozy, w tym insulina i glukagon (oba wydzielane przez trzustkę), adrenalina (pochodzenia nadnerczowego), glikokortykoidy i hormony steroidowe (wydzielane przez gonady i nadnercza).

Hiperglikemia jest najczęstszym wskaźnikiem cukrzycy, występującym w wyniku niedoboru insuliny w cukrzycy typu I lub insulinooporności w cukrzycy typu II.