2 Krl 2:23-24 Stamtąd Elizeusz udał się do Betel. Gdy szedł drogą, wyszli z miasta jacyś młodzieńcy i naśmiewali się z niego. Idź w górę, ty łysy! mówili. Idź na górę, łysolu! Odwrócił się, spojrzał na nich i rzucił na nich klątwę w imię Pańskie. Wówczas z lasu wyszły dwa niedźwiedzie i rozszarpały czterdziestu dwóch młodzieńców.

Przy wejściu do Betel, podróż Elizeusza jest rozumiana jako cofanie się do kroków, które on i Eliasz podjęli wcześniej. Był on prorokiem idącym po śladach proroka. Ten tak zwany gang nie szanował zarówno jego urzędu, jak i autorytetu. „Ci chłopcy są analogią do żołnierzy z 2 Krl 1,9-12, którzy nakazują Eliaszowi, by poszedł z nimi, gdyż obie grupy wydają się nie mieć szacunku dla autorytetu i pozycji proroka” (House, 2001). Ich komentarze były czymś więcej niż zwykłym zestawem słów dokuczających mu z powodu tego, że mógł być łysy (Jamieson, R., Fausset, A., & i Brown, D., twierdzą, że mogło to być odniesienie do faktu, że trędowaci golili swoje głowy i dlatego ta banda patrzyła na Elizeusza jak na odrażającego wyrzutka – porównaj Kpł 14:8-9). W zasadzie mogło to być bezbożne wyzwanie: „jesteś nieczysty i nie jesteś prawdziwie mężem Bożym, gdybyś nim był, poszedłbyś w górę jak Eliasz” (porównaj 2 Krl 2:23 („Idź w górę”) do 2 Krl 2:11).

Cokolwiek to był za grzech (grzechy) i jego intencje, czekał na to szybki sąd Boży. Każdy grzech jest godzien śmierci (Rzym. 3:23). Jak stwierdza House:

Elizeusz wypowiada szybką klątwę na grupę, a niedźwiedzie karzą czterdziestu dwóch chłopców. Ta kara jest karą Pana, w którego imię przekleństwo zostało wypowiedziane (por. Kpł 26,21-22). Młodzieńcy byli typowi dla narodu, który kpił z Bożych posłańców, gardził Jego słowami i szydził z Jego proroków (2 Krn 36,16). Niektórzy komentatorzy uważają, że opowiadanie to miało pierwotnie na celu przestraszenie młodych, aby nabrali szacunku dla czcigodnych starszych, inni zaś sądzą, że relacja ta jest legendarna i przedstawia najgorsze wyobrażenia niektórych kręgów prorockich. Cogan i Tadmor są bardziej związani z samą historią, twierdzą bowiem, że ukazuje ona skuteczne posługiwanie się przez Elizeusza imieniem YHWH oraz jego rolę jako nowego ojca proroków. Prawdą jest również, że pogardliwi odkryli, że z Elizeuszem nie należy igrać bardziej niż z Eliaszem. Trzy grupy postaci są teraz świadome wybitności Elizeusza. Inni jednak jeszcze nie poznali tego faktu, więc mogą być potrzebne dalsze cuda.