Tak jak w filmach Johna Carpentera, któremu ta seria zawdzięcza wiele, polityka może być dosadna. W jednym z filmów mężczyzna grozi kobiecie, którą zna, ponieważ wcześniej, przed rozpoczęciem czystki, odrzuciła go; w czwartej odsłonie mieszkańcy mieszkań komunalnych muszą walczyć z rasistowską milicją pełną najemników nastawionych na wojnę z terroryzmem, którzy chcą zlikwidować osoby korzystające z pomocy społecznej. Ten film, będący prequelem do wszystkich pozostałych, ujawnia, że czystka rozpoczęła się jako wspólny wysiłek mający na celu wyplenienie biednych. Carpenter pokonał ich w kilku aspektach, ale pytania o to, kto naprawdę rządzi, nie stały się mniej istotne od lat 80. W pierwszym „Purge”, w ciągu kilku minut, czarny mężczyzna szuka schronienia w podmiejskim pałacu białej rodziny, a ojciec mieszkającej tam rodziny próbuje go zastrzelić, ale wpada w zasadzkę chłopaka swojej nastoletniej córki, który przybył, by pozbyć się niesympatycznego ojca. Patriarchalna zaborczość, segregacja ekonomiczna i biała supremacja spotykają się w wymianie ognia. „Takie rzeczy nie powinny się dziać w naszej okolicy” – zapewnia ojciec. „Cóż, dzieją się”, odpowiada jego żona.

Dialog nie osiąga wyżyn Augusta Wilsona, ale akcja przyznaje się do lęków, które często są zbyt niestosowne, by się do nich przyznać. W 2013 roku film prosił, by wyobrazić sobie właścicieli podmiejskich rezydencji dzierżących długą broń, a jednocześnie krzyczących na Czarnego, by wyniósł się z ich posiadłości. Siedem lat później McCloskeys, małżeństwo z St. Louis znane z takich właśnie zachowań, przemawiało na Konwencji Narodowej Republikanów. Pobłażanie grotesce jest tym, co dało tym filmom ich przewidywanie.

Jakkolwiek ponuro by to nie brzmiało, filmy te oferują drogę naprzód. W przeciwieństwie do naszych bardziej różowych filmów, nadzieja nie spoczywa w obdarzonym nadzwyczajnymi zdolnościami członku uciskanej klasy. Każdy film ostatecznie przekonuje, że jedyną drogą wyjścia jest działanie zbiorowe. Rodziny, dzielnice, komórki rewolucyjne – wszyscy muszą się zjednoczyć, jeśli chcą przeżyć choćby jedną noc. To chyba najtrwalsze przekonanie tej serii. W erze superbohaterów łączących siły z CIA w celu pokonania terrorystycznych superzłoczyńców, „The Purge” przedstawia zwykłych ludzi gotowych chronić i wspierać się nawzajem w obliczu systemu politycznego skazującego ich na okrutny los. Jeśli w tych filmach można znaleźć jakąś lekcję dla artysty politycznego, to jest ona następująca: Lepiej być niezdarnym w pogoni za brzydką prawdą, niż elokwentnym w opowiadaniu pochlebnego kłamstwa.