Narwal (Monodon monoceros), lub narwal, jest średniej wielkości wielorybem zębatym, który posiada duży „kłąb” z wystającego zęba kła. Żyje przez cały rok w wodach arktycznych wokół Grenlandii, Kanady i Rosji. Jest jednym z dwóch żyjących gatunków wielorybów w rodzinie Monodontidae, wraz z wielorybem beluga. Samce narwala wyróżniają się długim, prostym, spiralnym kłem, który jest wydłużonym górnym lewym kłem. Narwal był jednym z wielu gatunków opisanych przez Carla Linnaeusa w jego publikacji Systema Naturae w 1758 roku.

Jak beluga, narwale są średniej wielkości wielorybami. Dla obu płci, nie licząc kłów samca, całkowity rozmiar ciała może wynosić od 3,95 do 5,5 m (13 do 18 stóp); samce są nieco większe niż samice. Średnia waga dorosłego narwala wynosi od 800 do 1600 kg (od 1760 do 3530 funtów). W wieku około 11 do 13 lat samce stają się dojrzałe płciowo; samice stają się dojrzałe płciowo w wieku około 5 do 8 lat. Narwhals nie mają płetwy grzbietowej, a ich kręgi szyjne są połączone jak te z większości innych ssaków, a nie fused jak w delfiny i większość whales.

Znalezione głównie w kanadyjskiej Arktyki i Grenlandii i wód rosyjskich, narwal jest wyjątkowo wyspecjalizowany drapieżnik Arktyki. W zimie, to karmi na ofiary bentosu, głównie płastugi, pod gęstym lodem paku. Latem narwale żywią się głównie dorszem arktycznym i halibutem grenlandzkim, a pozostałą część ich diety stanowią inne ryby, takie jak dorsz polarny. Każdego roku, wraz z nadejściem lata, migrują z zatok do oceanu. W zimie samce narwali czasami nurkują na głębokość do 1500 m (4920 stóp), przy czym nurkowanie trwa do 25 minut. Narwale, podobnie jak większość wielorybów zębatych, komunikują się za pomocą „kliknięć”, „gwizdów” i „uderzeń”.

Narwale mogą żyć do 50 lat. Są one często zabijane przez uduszenie, gdy lód morski zamarza. Inne przyczyny śmierci, zwłaszcza wśród młodych wielorybów, to głód i drapieżnictwo orków. Ponieważ poprzednie szacunki dotyczące światowej populacji narwali były poniżej 50 000, narwale zostały sklasyfikowane przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) jako bliskie zagrożenia. Nowsze szacunki mówią o wyższych populacjach (do 170 000), co obniża status gatunku do „najmniejszej troski”. Narwale były zbierane przez setki lat przez Eskimosów w północnej Kanadzie i Grenlandii dla mięsa i kości słoniowej, a regulowane polowania na własne potrzeby są kontynuowane.

Opis

Wszystkie narwale mają dwa zęby w górnej szczęce. Po pierwszym roku życia samca narwala, jego lewy ząb rośnie na zewnątrz, spiralnie.

Istnieją narwale, które mają podwójne kły, ale nie są one tak powszechne. Ten długi, pojedynczy lub podwójny ząb wystaje z górnej szczęki i może urosnąć do 8,75 stóp (2,7 metra) długości. Tusks są zazwyczaj skręcone w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara i są puste w środku.

Funkcja kła jest niepewna, być może używany jako potężna broń jousting w zalotach i rywalizacji dominacji, w uzyskaniu żywności, i / lub do kanalizowania i wzmacniania impulsy sonaru (które emitują). Kły nie są używane do polowań.

Dawno temu, obserwacje narwala prawdopodobnie wzmocniły (lub rozpoczęły) legendy o jednorożcu. W rzeczywistości, gdy ludzie znaleźli róg martwego narwala wyrzucony na brzeg, myśleli, że znaleźli róg jednorożca.

Narwal może nurkować głęboko w morzu do około 800 metrów, ale może również czasami nurkować do 1500 metrów. To czyni je jednymi z najgłębiej nurkujących ssaków morskich.

Siedlisko

Narwale żyją w lodowatych wodach mórz arktycznych. Nie oddalają się daleko od lodu. Narwale są zwierzętami wędrownymi, które lubią przenosić się z jednego miejsca, aby przez jakiś czas żyć w innym miejscu.

Gdy latem jest ciepło, ich grupy przenoszą się bliżej lądu, gdzie czasami można je zobaczyć w ujściach rzek, głębokich fiordach i zatokach Grenlandii i północnej Kanady.

Te grupy mogą być tak duże, jak 10, a nawet tak duże, jak 100 czasami. Ale kiedy zima przychodzi ponownie, przenoszą się z powrotem do lodowatych wód, gdzie oddychają z małych otworów w lodzie. Co jakiś czas szczęśliwcy dostają je zobaczyć w północno-zachodniej Rosji.

Narwale mogą polować pod lodem i lubią jeść arktyczne ryby, takie jak płastuga grenlandzka halibut, dorsz polarny i arktyczny, krewetki i kałamarnice. Zasysają swoją ofiarę, gdy się do niej zbliżą.

Narwale są zarówno polowane przez niedźwiedzie polarne, jak i wieloryby zabójcy. Czasami jednak nawet ludzie polują na Narwale. Eskimosi, którzy czasami nazywani są Eskimosami, mogą polować na Narwale dla pożywienia.

Błonnik Narwala utrzymuje ciepło w zimnej wodzie Morza Antarktycznego przez cały rok, a latem pływa w grupach „10-100” do północnej Kanady i Islandii.

Zachowanie

Narwale zwykle gromadzą się w grupach liczących około pięciu do dziesięciu osobników, a czasami do 20 osobników poza okresem letnim. Grupy mogą być „żłobkami” z samicami i młodymi, lub mogą zawierać tylko młodociane osobniki lub dorosłe samce („byki”), ale grupy mieszane mogą występować o każdej porze roku. W lecie kilka grup zbiera się razem, tworząc większe skupiska, które mogą zawierać od 500 do ponad 1000 osobników.

Czasami narwal byk może pocierać swoim kłem innego byka, co znane jest jako „tusking” i uważa się, że służy utrzymaniu hierarchii dominacji społecznej. Jednak to zachowanie może wykazać kłów wykorzystania jako sensoryczne i organ komunikacji do dzielenia się informacjami na temat chemii wody wyczuwane w mikrokanałach tusk.

Diet

Narwhals mają stosunkowo ograniczone i wyspecjalizowane diety. Ich ofiara składa się głównie z halibuta grenlandzkiego, dorsza polarnego i arktycznego, mątwy, krewetki i kałamarnicy armhook. Dodatkowe elementy znalezione w żołądkach obejmują wilczomlecze, gromadniki, jaja płaszczek i czasami skały, przypadkowo połknięte, gdy wieloryby żerują w pobliżu dna. Ze względu na brak dobrze rozwiniętego uzębienia w jamie gębowej, uważa się, że narwale odżywiają się płynąc w kierunku ofiary, aż znajdzie się ona w niewielkiej odległości, a następnie zasysają ją ze znaczną siłą do jamy gębowej. Uważa się, że wieloryby dziobate, które mają podobnie zredukowane uzębienie, również zasysają swoje ofiary.

Nurkowanie

Narwale w wodach zimowania wykonują jedne z najgłębszych nurkowań odnotowanych u ssaka morskiego, nurkując na głębokość co najmniej 800 metrów (2 620 stóp) ponad 15 razy dziennie, przy czym wiele nurkowań osiąga 1500 metrów (4 920 stóp). Nurkowania na tych głębokościach trwają około 25 minut, w tym czas spędzony na dnie i tranzyt w dół i z powrotem z powierzchni.

Komunikacja

Jak w przypadku większości wielorybów zębatych, narwale używają dźwięku do nawigacji i polowania na żywność. „Kliknięcia”, „gwizdy” i „uderzenia” mogą być tworzone przez powietrze pomiędzy komorami w pobliżu otworu wydmuchowego i odbijane od pochyłej przedniej części czaszki. Dźwięki te są następnie skupiane przez melon zwierzęcia, który może być kontrolowany przez muskulaturę. „Pociągi kliknięć” są produkowane zarówno do echolokacji zdobyczy, jak i do lokalizowania przeszkód na krótkich dystansach.

Hodowla i wczesne życie

Kobiety zaczynają rodzić cielęta w wieku od sześciu do ośmiu lat. Dorosłe narwale kojarzą się w kwietniu lub maju, kiedy są w przybrzeżnym paku lodowym. Ciąża trwa 14 miesięcy, a cielęta rodzą się między czerwcem a sierpniem następnego roku. Podobnie jak w przypadku większości ssaków morskich, rodzi się tylko jedno młode, średnio 1,6 metra (5,2 stopy) długości i biały lub jasnoszary kolor.

Nowonarodzone cielęta zaczynają swoje życie z cienką warstwą tranu, który zagęszcza się jak pielęgniarka ich matki mleka, które jest bogate w tłuszcz. Cielęta są uzależnione od mleka przez około 20 miesięcy. Ten długi okres laktacji daje cielętom czas na naukę umiejętności potrzebnych do przeżycia w okresie dojrzewania, gdy pozostają one w odległości dwóch długości ciała od matki.

Długość życia i śmiertelność

Narwale mogą żyć do co najmniej 50 lat. Śmiertelność często występuje, gdy narwale duszą się po tym, jak nie uda im się wyjść przed zamarznięciem powierzchni arktycznych wód późną jesienią. Ponieważ narwale muszą oddychać, toną, jeśli otwarta woda nie jest już dostępna, a lód jest zbyt gruby, by mogły się przez niego przebić.

Predakcja i polowanie

Głównymi drapieżnikami są niedźwiedzie polarne, które atakują przy otworach oddechowych głównie młodych narwali, rekiny grenlandzkie i morsy. Wieloryby zabójcy (orki) grupy razem do przytłoczenia narwali w płytkich wodach zamkniętych zatok, w jednym przypadku zabijając dziesiątki narwali w jednym ataku. Aby uciec przed drapieżnikami takimi jak orki, narwale mogą wykorzystywać długotrwałe zanurzenie, aby ukryć się pod kry lodowe, zamiast polegać na prędkości.

Ludzie polują na narwale, często sprzedając komercyjnie skórę, rzeźbione kości weteranów, zęby i kły, jedząc mięso lub karmiąc nim psy. Wokoło 1,000 narwhals na rok zabijać, 600 w Kanada i 400 w Grenlandia. Kanadyjskie zbiory były stałe na tym poziomie w latach 70-tych, spadły do 300-400 rocznie w późnych latach 80-tych i 90-tych, a od 1999 r. znów wzrosły. Grenlandia zbierała więcej, 700-900 rocznie, w latach 80-tych i 90-tych.

Obrazy dla dzieci

• 

  Kompletny szkielet w Muzeum Zoologicznym Instytutu Zoologicznego Rosyjskiej Akademii Nauk

  .

• 

  Narwale w Zatoce Creswell na Wyspie Somerset

• 

  Mężczyzna narwala schwytany i oznakowany satelitarnie

• 

  Głowa lancy wykonana z kła narwala z ostrzem z żelaza meteorytowego

• .

  

  Wizerunek narwala z Brehms Tierleben (1864-1869)

• 

  Strąk u wybrzeży Grenlandii

.