Cel: Określenie czynników odpowiedzialnych za powstawanie postpiercingowych keloidów chrząstki małżowiny usznej.

Projekt badania: Badanie obserwacyjne.

Miejsce i czas trwania badania: Klinika Chirurgii Plastycznej, King Edward Medical University (KEMU), Lahore, od marca 2007 do lipca 2010 roku.

Metodologia: Do badania włączono pięćdziesięciu pacjentów z keloidami po plastyce uszu, dotyczącymi części chrzęstnej. Wykluczono pacjentów z keloidami w innej lokalizacji, z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku keloidów oraz z keloidami nawrotowymi. Zebrano informacje dotyczące wieku w momencie przekłucia, miejsca przekłucia, użycia pistoletu lub igły do szycia w domu, użycia biżuterii innej niż złota po przekłuciu, świądu lub zaczerwienienia po użyciu biżuterii, ciasnego dopasowania biżuterii w otworze oraz infekcji po przekłuciu. Do analizy danych użyto testów dokładnego Fishera i sumy rang Wilcoxona.

Wyniki: Wszyscy pacjenci mieli przekłucie płatka niskiego w średnim wieku 4,52 + 1,15 lat oraz przekłucie chrząstki w średnim wieku 22,32 + 3,74 lat (p < 0,001). Jedenaście pacjentek (22%) miało jednocześnie wysokie przekłucia w płatach. Tylko w miejscach przekłucia chrząstki pojawiły się keloidy. Infekcja po przebiciu była obecna u wszystkich 50 pacjentów z przebiciem chrząstki, podczas gdy tylko 3 z 11 miejsc przebicia wysokiego płata uległo zakażeniu (p < 0,001).

Wnioski: Część chrzęstna ucha jest bardziej narażona na tworzenie się keloidów z powodu przekłuwania w okresie dojrzewania lub po nim oraz przedłużonego gojenia się rany spowodowanego zakażeniem.