Konstrukt psychologicznej nierównowagi ma historię tak długą, jak sama nauka psychologiczna. Psychologiczna nierównowaga jest awersyjnym, motywującym stanem, który prowadzi do opartego na adaptacji umysłowego zwężenia, skoncentrowanego na przywróceniu równowagi – włączając w to aktywację przekonań na temat tego, jak równowaga może zostać przywrócona (Cannon, 1932; Piaget & Inhelder, 1958; Raup, 1925). Jest to zgodne z teoretyzowaniem przez Tolmana (1932) stanu podwyższonego popędu, konceptualizacją regresji przez Barkera, Dembo i Lewina (1941) oraz ostatnimi badaniami nad teorią zarządzania terrorem (np. Arndt & Solomon, 2003). Powrót do równowagi stanie się najważniejszym celem jako system-wszystkie procesy adaptacyjne angażują się w celu maksymalizacji prawdopodobieństwa powrotu do równowagi (dla podobnej konceptualizacji zobacz Arndt & Solomon, 2003; Lewin, 1946; Perls, Hefferline, & Goodman, 1951). Psychologiczna nierównowaga i wynikający z niej dyskomfort będą się utrzymywać, dopóki równowaga psychologiczna nie zostanie przywrócona. Jak zauważa Tolman, „ostatecznym dążeniem jest usunięcie napędzającego stanu fizjologicznego (lub zapobieganie fizjologicznemu urazowi lub zakłóceniu)” (1926, s. 354). Aby przywrócić równowagę psychologiczną, systemy behawioralne ludzi dostosowują się tak, aby zmaksymalizować postrzegane prawdopodobieństwo sukcesu, włączając w to automatyczną aktywację pożądanych stanów docelowych (tj. wyników postrzeganych jako związane z nasyceniem celem i równowagą psychologiczną) oraz automatyczną aktywację przekonań typu „środek-koniec” (tj. postrzeganych ścieżek, dzięki którym pożądany stan docelowy może zostać osiągnięty, Tolman, 1932). Ponieważ zaburzenie równowagi psychologicznej lub zakłócenie homeostazy (Britt & Janus, 1940) może powstać w wyniku wielu różnych zdarzeń (np. głodu, pobudzenia seksualnego, antycypacji przyszłego wydarzenia, które jest negatywnie interpretowane), GDT używa terminu zaburzenie celu wyłącznie w odniesieniu do stanu równowagi psychologicznej spowodowanej naruszeniem oczekiwań co do celu. W szczególności GDT zakłada, że zaburzenie celu jest trwałym stanem nierównowagi, w którym procesy adaptacyjne, uruchomione w wyniku naruszenia, wpływają na myśli i działania osoby, której ostatecznym celem jest przetrwanie i odzyskanie poczucia równowagi.