Sarah miała ciężki dzień w pracy i jedyne, o czym mogła myśleć, to jak spędzi swój wieczór. Po męcząco długim popołudniu, w końcu udała się do domu, aby zaszyć się z ulubionym jedzeniem i obejrzeć nowy serial. Podczas godzin oczekiwania, tęskniła za talerzem frytek. Albo może kilka paluszków chlebowych i jakiś sos do maczania. A może jeszcze lepiej? Miska makaronu.

Wyraźnie widać, że Sarah uwielbiała skrobię. Ale jeśli wyobrazisz sobie talerz Sary wypełniony innymi produktami – jabłkiem, winogronami, bananem – nie daj się nabrać na to, że nagle stała się wolna od skrobi. Sarah nadal jadłaby skrobię. To dlatego, że wiele owoców też ma skrobię.

Dlaczego owoce mają skrobię? Jest to kwestia natury. Owoce pochodzą od roślin, a rośliny, aby rosnąć, potrzebują glukozy w postaci skrobi. Wszystko zaczyna się od fotosyntezy, procesu, w którym roślina przekształca światło w energię. Część tej energii jest wykorzystywana od razu, a część jest przechowywana do późniejszego wykorzystania. Glukoza jest przechowywana jako polisacharydy, czyli cząsteczki węglowodanów, które mogą być metabolizowane do wzrostu i innych potrzeb. Te skrobie mogą być kategoryzowane na dwa sposoby: nierozpuszczalne i rozpuszczalne.

Nierozpuszczalna skrobia, znana jako amylopektyna, jest częścią długoterminowego zaopatrzenia w energię. Cząsteczki skrobi nierozpuszczalnej są zbyt duże, aby można było łatwo uzyskać z nich energię, więc są przechowywane do czasu, gdy będą potrzebne; działają bardziej jak certyfikat depozytowy, który nie pozwala na wypłatę przez dłuższy okres czasu. Rozpuszczalna skrobia (amyloza), z drugiej strony, jest łatwo wykorzystywana do produkcji energii. Ze względu na mniejszy rozmiar swoich cząsteczek skrobia amylozowa może łatwo przemieszczać się między komórkami. Pomyśl o skrobi amylozowej jako molekularnym odpowiedniku „gotówki pod ręką.”

Jeśli chodzi o owoce, które są wysokie w skrobię, szczególnie nierozpuszczalny rodzaj, jeden wznosi się na szczyt. Plantany, które wyglądają podobnie do bananów, są dłuższą i bardziej skrobiową wersją tego owocu. Pochodzą z Afryki, Azji, Karaibów i Ameryki Łacińskiej i są zazwyczaj gotowane przez pieczenie, gotowanie, brojlerowanie, smażenie lub gotowanie na parze. Jeden średni platan ma ponad 57 gramów skrobi. Porównaj to z bananem, który ma około 12 gramów skrobi. Jedna porcja śliwek lub fig ma 4 gramy skrobi, a rodzynek 2 gramy. Łatwo więc zauważyć, że skrobia jest powszechna – ale niekoniecznie obfita – w całym królestwie owoców.