Cele: Porównanie soli sodowej diwalproeksu i kwasu walproinowego pod kątem schematów terapeutycznych, wskaźników uporczywości i predyktorów hospitalizacji wśród pacjentów z chorobą dwubiegunową przyjmujących monoterapię w systemie opieki zdrowotnej Veterans Affairs (VA).
Metody: Korzystając z administracyjnych baz danych VA, przeprowadziliśmy retrospektywne badanie kohortowe incepcyjne pacjentów VA’>lub= 18 lat, którzy mieli co najmniej jedno ambulatoryjne rozpoznanie zaburzeń dwubiegunowych i dwa ciągłe zapisy recept na badane leki w bazie danych apteki VA PBM w okresie badania od 1 kwietnia 2001 r. do 30 września 2003 r. Trwałość dla leków porównawczych była podawana jako zmienna ciągła i porównywana za pomocą testów t. Modele regresji logistycznej wykorzystano do zbadania ryzyka hospitalizacji, natomiast modele regresji proporcjonalnego zagrożenia Coxa wykorzystano do oceny czasu do hospitalizacji i czasu do przerwania terapii dla dwóch grup leków.
Wyniki: Zidentyfikowano 4624 pacjentów z chorobą dwubiegunową przyjmujących w okresie badania kwas walproinowy (n = 4036) i sól sodową diwalproeksu (n = 588) w monoterapii. Statystyki opisowe obejmowały dane socjodemograficzne, status niepełnosprawności i chorób współistniejących i były podobne dla obu grup. W przypadku surowych wskaźników trwałości nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic między leczeniem preparatem soli sodowej diwalproeksu (120 dni) a kwasem walproinowym (110 dni). Model regresji logistycznej dla ryzyka hospitalizacji nie wykazał statystycznie istotnej różnicy między dwoma komparatorami. Model Coxa dla czasu do przerwania terapii wykazał nieistotny hazard ratio (HR) dla diwalproeksu sodowego vs. kwasu walproinowego (HR = 0,928, 95% CI = 0,844-1,020), a dla czasu do hospitalizacji również brak istotnej statystycznie różnicy w HR dla obu leków (HR = 0,984, 95% CI = 0,784-1,295).
Wnioski: W badaniu wykazano porównywalny profil generycznego kwasu walproinowego z sodą diwalproeksową w zakresie utrzymywania się i predyktorów hospitalizacji u pacjentów z chorobą dwubiegunową stosujących monoterapię w VA. Wyniki mają istotne implikacje dla opieki zdrowotnej w zakresie leczenia i kosztów.