Leonardo da Vinci, „The Last Supper,” 1498 (Photo: Haltadefinizione via Wikimedia Commons Public Domain)
This post may contain affiliate links. Jeśli dokonasz zakupu, My Modern Met może zarobić prowizję partnerską. Proszę przeczytać nasze ujawnienie, aby uzyskać więcej informacji.

W czasie renesansu „Stary Mistrz” Leonardo da Vinci wyprodukował bezprecedensową ilość prac. Wśród jego słynnego eklektycznego – i wydawałoby się niekończącego się – portfolio znajdują się trzy dzieła, które wyróżniają się spośród innych: Mona Lisa (malowany portret), Człowiek witruwiański (rysunek naukowy) oraz Ostatnia Wieczerza (fresk biblijny).

Od czasu ukończenia pod koniec XV wieku Ostatnia Wieczerza urzeka publiczność swoją imponująco dużą skalą, unikalną kompozycją i tajemniczym tematem. Przyjrzyjmy się temu znanemu na całym świecie dziełu sztuki, badając jego historię i odkrywając cechy, które pozwoliły je zdefiniować.

Malarstwo

W 1495 roku Leonardo da Vinci otrzymał zlecenie od Ludovica Sforzy – księcia Mediolanu i wieloletniego mecenasa artysty – na namalowanie muralu o wymiarach 15 na 29 stóp dla klasztoru dominikanów Santa Maria delle Grazie w Mediolanie w ramach projektu renowacji.

Santa Maria Delle Grazie w Mediolanie

Szczególnie Sforza poprosił Leonarda o przedstawienie ostatniego posiłku Jezusa, opisanego w Ewangelii Jana w Nowym Testamencie Biblii. Podobnie jak inne przedstawienia tego znanego wydarzenia, Leonardo przedstawił Jezusa i jego 12 apostołów przy stole, przy którym świętowano Paschę, tradycyjne święto żydowskie. W przeciwieństwie jednak do podobnych dzieł, Leonardo zdecydował się na zilustrowanie momentu, w którym Jezus mówi swoim uczniom, że jeden z nich go zdradzi, skupiając się w dużej mierze na indywidualnych, ekspresyjnych reakcjach postaci.

„Leonardo wyobraził sobie i udało mu się wyrazić pragnienie, które wstąpiło w umysły apostołów, aby wiedzieć, kto zdradza ich Mistrza” – napisał pisarz i historyk Georgio Vasari w Żywotach artystów. „Tak więc w twarzy każdego z nich można dostrzec miłość, strach, oburzenie lub żal z powodu niemożności zrozumienia znaczenia Chrystusa; i to wzbudza nie mniejsze zdumienie niż uparta nienawiść i zdrada, które można dostrzec w Judaszu.”

Studium do „Ostatniej Wieczerzy” z notatników Leonarda, ok. 1495-1497 (Zdjęcie: the Artchive via Wikimedia Commons Public Domain)

.