Background: Celem pracy była ocena roli głowy kości promieniowej i wyrostka rylcowatego jako tylno-bocznych stabilizatorów rotacyjnych łokcia oraz określenie stabilizującego wpływu wymiany głowy kości promieniowej i rekonstrukcji wyrostka rylcowatego.

Metody: Tylno-boczne rotacyjne przemieszczenie łokcia mierzono po zastosowaniu momentu obrotowego walgus i supinującego (1). w siedmiu nieuszkodzonych łokciach, (2). po wycięciu głowy kości promieniowej, (3). po sekwencyjnej resekcji wyrostka rylcowatego, (4). po późniejszym wprowadzeniu każdego z dwóch różnych typów metalowych protez głowy kości promieniowej (implant sztywny i implant bipolarny z pływającą panewką), oraz (5). po późniejszej rekonstrukcji wyrostka rylcowatego każdą z dwóch różnych technik w tym samym łokciu.

Wyniki: Luz rotacyjny tylno-boczny wynosił średnio 5,4 stopnia w nienaruszonych łokciach. Metoda chirurgiczna zastosowana w tym badaniu nieistotnie zwiększyła średnią luźność do 9 stopni. Wycięcie głowy kości promieniowej w łokciu z nienaruszonymi więzadłami pobocznymi spowodowało średnią tylno-boczną rotacyjną wiotkość wynoszącą 18,6 stopnia (p < 0,0001). Dodatkowe usunięcie 30% wysokości gzymsu w pełni destabilizowało łokieć, zawsze powodując zwichnięcie tylno-boczne pomimo nienaruszonych więzadeł. Implantacja sztywnej protezy głowy kości promieniowej ustabilizowała łokcie. Jednak po wszczepieniu protezy pływającej utrzymywała się średnia luźność 16,9 stopnia (p < 0,0001). Łokcie z ubytkiem 50% lub 70% gzymsu, utratą głowy kości promieniowej i nienaruszonymi więzadłami nie mogły być ustabilizowane przez samą wymianę głowy kości promieniowej, ale dodatkowa rekonstrukcja gzymsu przywróciła stabilność.

Wnioski: Wyniki tego badania sugerują, że kość graniczna i głowa kości promieniowej w znacznym stopniu przyczyniają się do tylno-bocznej stabilności rotacyjnej.