Początkowo stenty uwalniające leki (DES) porównywano pod względem skuteczności ze stentami z gołym metalem (BMS). Pierwszym randomizowanym badaniem z podwójnie ślepą próbą było badanie RAVEL, w którym porównano stent CYPHER uwalniający sirolimus z jego niepowlekanym odpowiednikiem, stentem BX velocity, u 238 pacjentów ze zmianami de novo o długości mniejszej niż 18 mm w tętnicach wieńcowych o średnicy 2,5-3,5 mm. Po 6 miesiącach stopień proliferacji neointimy, przejawiający się jako późna utrata światła, był znacząco niższy w grupie ze stentem sirolimusowym niż w grupie z gołym stentem metalowym (kontrola) (-0,01 ± 0,33 mm vs 0,80 ± 0,53 mm; P<0,001). Chociaż u żadnego pacjenta w grupie leczonej stentem uwalniającym sirolimus nie wystąpiła restenoza, u prawie 27% pacjentów w grupie kontrolnej wystąpiła restenoza (P<0,001).<ref>1 </ref> Ponadto w ciągu 1 roku ogólny wskaźnik poważnych niepożądanych zdarzeń sercowych był znacząco niższy w grupie leczonej stentem uwalniającym sirolimus niż w grupie kontrolnej (5.8% vs 28,8%; P<0,001), głównie z powodu wyższego odsetka rewaskularyzacji naczyń docelowych w grupie kontrolnej.

Badanie SIRIUS, obejmujące 1058 pacjentów ze zmianami typu workhorse, którzy zostali losowo przydzieleni do stentów uwalniających sirolimus lub BMS, wykazało długoterminową skuteczność i bezpieczeństwo stentów uwalniających sirolimus. Stwierdzono istotną poprawę wyników angiograficznych (utrata światła w późnym odcinku stentu: 0,17 mm vs 1,00 mm) oraz klinicznych (restenoza binarna w naczyniu: 8,9% vs 36,3%) w grupie leczonej stentem uwalniającym sirolimus w porównaniu z grupą BMS. W 1-letniej obserwacji, wskaźnik rewaskularyzacji naczynia docelowego był znacząco zmniejszony w grupie stentów uwalniających sirolimus (4,1%) w porównaniu z grupą BMS (16,6%) (P < 0,001). Ta różnica w rewaskularyzacji naczyń docelowych pozostała w 5-letniej obserwacji.

W 5-letnim badaniu wyników z rejestru j-CYPHER, w którym porównano leczenie stentem uwalniającym sirolimus u 397 pacjentów z ostialnymi zmianami w prawej tętnicy wieńcowej (RCA) z 3716 pacjentami z nieostialnymi zmianami w RCA, badacze stwierdzili, że implantacja stentu uwalniającego sirolimus do ostialnych RCA wiązała się z wyższym ryzykiem rewaskularyzacji naczynia docelowego niż w przypadku zastosowania u pacjentów z nieostialnymi zmianami w RCA. Restenoza pozostaje problemem w przypadku implantacji stentów uwalniających leki do ostialnych zmian w RCA w naczyniach wieńcowych.

Stent uwalniający paklitaksel był początkowo porównywany ze stentami metalowymi w kolejno ponumerowanych badaniach TAXUS. W każdym z tych badań stent TAXUS powodował niższe wskaźniki rewaskularyzacji naczyń docelowych w porównaniu ze stentami z gołym metalem, ale występowała większa utrata światła niż w przypadku stentu uwalniającego sirolimus w badaniu RAVEL.

Stent uwalniający ewerolimus jest sprzedawany przez dwie firmy pod odrębnymi nazwami: XIENCE V i PROMUS. W badaniu SPIRIT, stent XIENCE V okazał się lepszy od swojego odpowiednika z gołego metalu pod względem późnej utraty w stencie i restenozy. W badaniach SPIRIT II, III i IV porównywano stent uwalniający ewerolimus z innymi stentami uwalniającymi leki. Badania te wykazały znaczącą przewagę stentu uwalniającego ewerolimus nad stentem uwalniającym paklitaksel pod względem rewaskularyzacji zmian docelowych, połączonych punktów końcowych dotyczących serca oraz wczesnej i późnej zakrzepicy w stencie. W wyniku wyników badań SPIRIT nastąpiła znacząca zmiana w kierunku stosowania stentów uwalniających ewerolimus i odejście od stentów uwalniających paklitaksel. W badaniu RESET rewaskularyzacja zmian docelowych była podobna u pacjentów leczonych stentami uwalniającymi ewerolimus i sirolimus po 1 roku od zabiegu.

W porównaniu warunków wewnątrznaczyniowych 12 miesięcy po implantacji stentu uwalniającego ewerolimus drugiej generacji u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST (STEMI) i stabilną dławicą piersiową stwierdzono, że stent sprzyjał korzystnemu gojeniu w obu przypadkach.

Stent uwalniający zotarolimus jest sprzedawany jako stent Endeavor. W badaniach ENDEAVOR I i II, w porównaniu z jego odpowiednikiem wykonanym z gołego metalu, stwierdzono zmniejszenie liczby zmian docelowych i rewaskularyzacji naczyń w przypadku stentu Endeavor w porównaniu ze stentem wykonanym z gołego metalu. W badaniu Endeavor III porównywano stent Endeavor uwalniający zotarolimus ze stentem CYPHER uwalniającym sirolimus. Pomimo początkowo wyższej angiograficznej utraty światła w późnym okresie, wskaźniki klinicznej restenozy poza określonym w protokole okresem obserwacji angiograficznej pozostały stabilne w przypadku stentów uwalniających zotarolimus w porównaniu ze wskaźnikami dla stentów uwalniających sirolimus, co skutkowało podobną skutecznością w późnym okresie. W ciągu 5 lat istotne różnice w zakresie zgonów, zawałów mięśnia sercowego i złożonych punktów końcowych faworyzowały leczenie stentami uwalniającymi zotarolimus.

W badaniu ENDEAVOR IV porównano stent Endeavor z uwalniającym paklitaksel stentem TAXUS u 1548 pacjentów z pojedynczą zmianą wieńcową de novo i stwierdzono, że w grupie ze stentem uwalniającym zotarolimus wystąpiła statystycznie istotnie mniejsza liczba zawałów mięśnia sercowego podczas 36-miesięcznego okresu obserwacji, ale nie pojawiły się inne różnice między stentami. Nie istnieją jeszcze porównawcze, randomizowane dane pozwalające na bezpośrednie porównanie dwóch stentów „drugiej generacji” – uwalniającego ewerolimus stentu XIENCE i uwalniającego zotarolimus stentu Endeavor.

W badaniu RESOLUTE All-Comers (Randomized Comparison of a Zotarolimus-Eluting Stent With an Everolimus-Eluting Stent for Percutaneous Coronary Intervention) badacze stwierdzili, że stent uwalniający zotarolimus (ZES) był nie gorszy od stentu uwalniającego ewerolimus (EES) w 12-miesięcznym okresie obserwacji dla pierwszorzędowego punktu końcowego, jakim było uszkodzenie zmiany docelowej. W końcowej 5-letniej obserwacji, ZES i EES miały podobną skuteczność i bezpieczeństwo w populacji pacjentów, którzy mieli minimalne kryteria wykluczenia.

W metaanalizie 42 badań z 22 844 pacjento-latami obserwacji, stenty uwalniające ewerolimus były najskuteczniejszymi i najbezpieczniejszymi stentami u pacjentów z cukrzycą w porównaniu z BMS i stentami uwalniającymi paklitaksel lub sirolimus. Stenty uwalniające leki konsekwentnie wykazywały wyższość w zmniejszaniu liczby niedokrwiennych zdarzeń wieńcowych u pacjentów z cukrzycą w porównaniu z BMS. Chociaż stenty uwalniające ewerolimus wydawały się wykazywać największą względną przewagę w zakresie skuteczności wśród stentów uwalniających leki, typy pacjentów i zmian chorobowych nie zawsze były porównywalne w poszczególnych badaniach.

W obszernej metaanalizie sieciowej obejmującej 51 randomizowanych badań kontrolowanych, do których włączono łącznie 52 158 pacjentów, Palmerini i wsp. stwierdzili, że po medianie obserwacji wynoszącej 3,8 roku wszystkie stenty uwalniające leki wykazywały wyższą skuteczność w porównaniu ze stentami metalowymi. W porównaniu ze stentami uwalniającymi leki pierwszej generacji, stenty uwalniające leki drugiej generacji miały istotnie lepsze długoterminowe wyniki w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności.

Najnowszym trendem w tej dziedzinie są stenty bioabsorbowalne. W październiku 2015 r. stent SYNERGY stał się pierwszym bioabsorbowalnym polimerowym stentem uwalniającym leki, zatwierdzonym przez FDA. W badaniu EVOLVE porównano dwie formuły dawkowania stentu SYNERGY, EES z bioabsorbowalnym polimerem, u 291 pacjentów z trwałym polimerowym, platynowo-chromowym EES. W ciągu 30 dni niepowodzenie zmiany docelowej wystąpiło u 0%, 1,1% i 3,1% pacjentów odpowiednio w grupach EES z trwałym polimerem, SYNERGY i SYNERGY z połową dawki. W 6-miesięcznym okresie obserwacji nie stwierdzono różnicy w późnej utracie w stencie między trzema grupami i nie odnotowano zakrzepicy w stencie w 6-miesięcznym okresie obserwacji.

W badaniu EVOLVE II randomizowano 1684 pacjentów ze stabilną dławicą piersiową lub ostrym zespołem wieńcowym bez uniesienia odcinka ST do stentu SYNERGY lub trwałego polimeru platynowo-chromowego EES. Badacze odnotowali 12-miesięczną niewydolność zmian docelowych u 6,7% pacjentów w grupie SYNERGY i 6,5% w grupie leczonej EES z trwałego polimeru (P = 0,83 dla różnicy; P = 0,0005 dla braku wyższości) (pierwszorzędowy punkt końcowy). Wskazana klinicznie rewaskularyzacja zmiany docelowej (2,6% vs 1,7%, P = 0,21) lub zakrzepica w stencie (0,4% vs 0,6%) były podobne między grupami leczonymi stentem SYNERGY i polimerowym EES.

W lipcu 2016 roku FDA zatwierdziła stent ABSORB, pierwszy w pełni wchłanialny stent do leczenia choroby wieńcowej. Do badania ABSORB III włączono 2008 pacjentów ze stabilną lub niestabilną dławicą piersiową, którzy mieli otrzymać bioabsorbowalne rusztowanie naczyniowe uwalniające ewerolimus lub stent kobaltowo-chromowy uwalniający ewerolimus i nie stwierdzono istotnej różnicy w częstości występowania niewydolności docelowej dla zgonu z przyczyn sercowych, zawału mięśnia sercowego w naczyniu docelowym lub rewaskularyzacji naczynia docelowego spowodowanej niedokrwieniem w ciągu 1 roku (odpowiednio 7,8% vs 6,1%). Wyniki dla poszczególnych składowych pierwszorzędowego punktu końcowego były podobne. Zakrzepica urządzenia w ciągu 1 roku wystąpiła odpowiednio u 1,5% i 0,7% (P = 0,13 dla wyższości).