Co to jest rezerwa? MSSF, a dokładnie MSR 37, definiuje rezerwę jako zobowiązanie o niepewnym terminie wymagalności lub kwocie. Oznacza to, że zgodnie z tym standardem za rezerwy uznaje się te zobowiązania, w przypadku których kwota lub termin poniesienia wydatków są niepewne. Natomiast zobowiązanie, w tym samym standardzie, definiowane jest jako: obecny obowiązek wynikający z rozliczenia zdarzeń przeszłych i oczekuje się, że spowoduje on wypływ zasobów – lub zapłatę – w sposób praktyczny.
Kluczowa zasada, na standard wyraźnie nakazuje, że, rezerwy powinny być rozpoznawane tylko wtedy, gdy istnieje zobowiązanie (patrz powyższa definicja o zobowiązaniu.)
Reklama
Jeśli jesteś na cicho długo w dziedzinie rachunkowości, może masz znaleźć, że tak wiele rezerw w sprawozdaniach finansowych. Wiele z tych rezerw są wyraźnie nie dozwolone w ramach MSSF. MSR 37.14 mówi, że: jednostka musi utworzyć rezerwę wtedy i tylko wtedy, gdy obecny obowiązek powstał na skutek zdarzenia przeszłego, płatność jest prawdopodobna (bardziej prawdopodobna niż nie), a kwota może być wiarygodnie oszacowana. W niniejszym wpisie przedstawię terminy i definicje związane z rezerwami zawarte w MSR 37. Docelowo przedstawię również dwanaście cech tego standardu. Czytaj dalej…
Mimo że wycena zobowiązań jest generalnie prosta, niektóre z nich są trudne do wyceny z powodu niepewności. Niepewność dotycząca tego, czy obowiązek istnieje, jaka część aktywów jednostki będzie potrzebna do wypełnienia obowiązku oraz kiedy nastąpi wypełnienie obowiązku, może wpływać na to, czy, kiedy i w jakiej kwocie obowiązek zostanie ujęty w sprawozdaniu finansowym.
MSR 37 oferuje szczegółowe wytyczne dotyczące tematu rezerw. Standard szczegółowo wyjaśnia każde z kluczowych słów w definicji terminu „rezerwa”.
Bieżące zobowiązanie – Standard stwierdza, że w prawie wszystkich przypadkach będzie jasne, kiedy istnieje bieżące zobowiązanie. Pojęcie obowiązku w standardzie obejmuje nie tylko obowiązek prawny (np. wynikający z umowy lub ustawodawstwa), ale również obowiązek zwyczajowo oczekiwany. Wyjaśnia on, że zwyczajowo oczekiwany obowiązek istnieje wówczas, gdy jednostka na podstawie ustalonego modelu dotychczasowej praktyki lub przyjętej polityki stworzyła uzasadnione oczekiwanie, że przyjmie na siebie pewną odpowiedzialność.
Zdarzenie przeszłe – musi zaistnieć jakieś zdarzenie przeszłe, które spowodowało powstanie obecnego obowiązku – na przykład przypadkowy wyciek ropy naftowej. Rezerwa księgowa nie może zostać utworzona w oczekiwaniu na przyszłe zdarzenie. Jednostka musi również nie mieć realnej alternatywy dla uregulowania obowiązku spowodowanego przez to zdarzenie.
Prawdopodobny wypływ środków zawierających w sobie korzyści ekonomiczne – Aby rezerwa kwalifikowała się do ujęcia, konieczne jest, aby nie tylko stanowiła obecny obowiązek jednostki sprawozdawczej, ale również aby było prawdopodobne, że wypływ środków zawierających w sobie korzyści wykorzystane do uregulowania obowiązku rzeczywiście nastąpi. Dla celów niniejszego standardu „prawdopodobny” definiuje się jako „bardziej prawdopodobny niż nie”. – W przypisie do standardu stwierdza się, że taka interpretacja terminu „prawdopodobny” nie musi mieć zastosowania do innych MSR.
Wierzycielski szacunek obowiązku – MSR 37 uznaje, że posługiwanie się szacunkami jest powszechne przy sporządzaniu sprawozdań finansowych i sugeruje, że posługując się zakresem możliwych wyników, jednostka zazwyczaj będzie w stanie dokonać szacunku obowiązku, który jest wystarczająco wiarygodny, aby wykorzystać go do utworzenia rezerwy. Where no reliable estimate can be made, though, no liability is recognised.
Important features of Provision Under IFRS
Here are important features of provisions explained in the IAS 37:
For all estimated-liabilities that are included within the definition of provisions, the amount to be recorded and presented on the statement of financial position should be the best estimate, at the statement of financial position date, of the amount of expenditure that will be required to settle the obligation. Jest to często określane jako „oczekiwana wartość” obowiązku, która może być operacyjnie zdefiniowana jako kwota, jaką jednostka zapłaciłaby obecnie w celu wypełnienia faktycznego obowiązku lub przekazania świadczenia wzajemnego stronie trzeciej w celu jego przyjęcia (np, W przypadku szacunkowych zobowiązań składających się z dużej liczby stosunkowo małych, podobnych pozycji, można zastosować ważenie według prawdopodobieństwa wystąpienia w celu obliczenia łącznej wartości oczekiwanej; jest to często stosowane w celu obliczenia „naliczonych rezerw gwarancyjnych”, na przykład.
W przypadku szacunkowych zobowiązań składających się tylko z kilku pojedynczych obowiązków, najbardziej prawdopodobny wynik może być wykorzystany do wyceny zobowiązania – gdy istnieje zakres wyników o zbliżonym prawdopodobieństwie. Jeżeli jednak możliwe wyniki obejmują kwoty znacznie większe (lub mniejsze) niż najbardziej prawdopodobne, konieczne może być naliczenie większej kwoty – jeżeli istnieje znaczna szansa, że konieczne będzie uregulowanie większego zobowiązania. Jednakże, jak zauważono w standardzie, niepewność nie powinna być wykorzystywana do uzasadniania tworzenia nadmiernych rezerw lub celowego zawyżania zobowiązań.
MSR 37 odnosi się również do stosowania wartości bieżących lub dyskontowania. MSR 37 odnosi się również do stosowania wartości bieżących lub dyskontowania. Dyskontowanie jest wymagane w przypadku, gdy jego skutki byłyby istotne, ale można je pominąć, jeżeli jego skutki są nieistotne. W związku z tym, rezerwy, których wymagalność szacuje się na dalszą przyszłość będą wymagały większego dyskontowania niż rezerwy wymagalne obecnie. W praktyce wszystkie rezerwy, z wyjątkiem rezerw o niewielkiej wartości, powinny być dyskontowane, chyba że nie jest znany termin ich wymagalności (co czyni dyskontowanie niemożliwym do obliczenia).
MSR 37 wyjaśnia, że zastosowana stopa dyskontowa powinna być zgodna z szacunkami przepływów pieniężnych. Oznacza to, że jeśli szacunkowa kwota, której wypłaty się oczekuje, odzwierciedla przewidywaną inflację cen pomiędzy dniem sporządzenia sprawozdania z sytuacji finansowej a dniem ostatecznego uregulowania szacunkowego zobowiązania, należy zastosować nominalną stopę dyskontową.
Przyszłe zdarzenia, które mogą wpłynąć na kwotę wymaganą do uregulowania zobowiązania, powinny znaleźć odzwierciedlenie w kwocie rezerwy, jeśli istnieją wystarczające obiektywne dowody na to, że takie przyszłe zdarzenia faktycznie wystąpią. Na przykład: jeśli jednostka uważa, że koszt oczyszczenia terenu zakładu na koniec okresu użytkowania zostanie zmniejszony dzięki przyszłym zmianom technologicznym, kwota ujęta jako rezerwa na koszty oczyszczenia powinna odzwierciedlać racjonalny szacunek redukcji kosztów wynikającej z przewidywanych zmian technologicznych. KIMSF 1 nakazuje, aby zmiany w rezerwach na likwidację były ujmowane prospektywnie – poprzez zmianę przyszłych odpisów amortyzacyjnych).
Zyski z oczekiwanego zbycia aktywów nie powinny być brane pod uwagę przy ustalaniu kwoty rezerwy (nawet jeśli oczekiwane zbycie jest ściśle powiązane ze zdarzeniem powodującym powstanie rezerwy).
Zwroty od innych stron powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu rezerwy tylko wtedy, gdy jest praktycznie pewne, że zwrot zostanie otrzymany.
Zmiany w rezerwach powinny być rozważane na każdy dzień bilansowy, a rezerwy powinny być korygowane w celu odzwierciedlenia bieżącego najlepszego szacunku. Jeżeli po dokonaniu przeglądu okaże się, że nie jest już prawdopodobne, aby w celu wypełnienia obowiązku konieczny był wypływ zasobów ucieleśniających ekonomikę, wówczas rezerwa powinna zostać rozwiązana poprzez wynik finansowy bieżącego okresu.
Użycie rezerwy powinno być ograniczone do celu, dla którego została ona pierwotnie ujęta. Na przykład, rezerwa na demontaż instalacji nie może być wykorzystana do pokrycia roszczeń z tytułu zanieczyszczenia środowiska lub płatności gwarancyjnych. Jeżeli koszt jest rozliczany z rezerwą, która pierwotnie została utworzona w innym celu, spowoduje to zakamuflowanie wpływu dwóch różnych zdarzeń, co spowoduje zniekształcenie wyników finansowych i może stanowić oszustwo w sprawozdawczości finansowej.
Rezerwy na przyszłe straty operacyjne nie powinny być ujmowane. Jest to wyraźnie zakazane przez standard, ponieważ przyszłe straty operacyjne nie spełniają definicji zobowiązania na dzień bilansowy (zgodnie z definicją zawartą w standardzie) oraz ogólnych kryteriów ujmowania określonych w standardzie.
Obecne zobowiązania wynikające z umów rodzących obciążenia powinny być ujmowane i wyceniane jako rezerwy. Standard wprowadza pojęcie umów rodzących obciążenia, które definiuje jako umowy, w przypadku których nieuniknione koszty wypełnienia obowiązków przewyższają oczekiwane korzyści ekonomiczne. Innymi słowy, przewidywane negatywne skutki takich umów (umowy niewykonalne, które nie są uciążliwe) nie mogą być ujmowane jako rezerwy. MSR 37 nakazuje, aby nieuniknione koszty wynikające z umowy stanowiły „najmniejsze koszty netto wyjścia z umowy”. Takie nieuniknione koszty powinny być wyceniane w kwocie niższej z następujących: koszty wypełnienia umowy lub wszelkie odszkodowania lub kary wynikające z niewypełnienia umowy.
Rezerwy na koszty restrukturyzacji są ujmowane tylko wtedy, gdy spełnione są ogólne kryteria ujmowania rezerw. Zwyczajowo oczekiwany obowiązek restrukturyzacji powstaje tylko wówczas, gdy jednostka posiada szczegółowy, sformalizowany plan restrukturyzacji, który określa co najmniej: rodzaj działalności lub część działalności, której dotyczy, główne lokalizacje, których dotyczy, przybliżoną liczbę pracowników, którym należałoby wypłacić odszkodowania z tytułu rozwiązania stosunku pracy w wyniku restrukturyzacji, nakłady, które byłyby wymagane w celu przeprowadzenia restrukturyzacji, oraz informacje dotyczące terminu wdrożenia planu.
W praktyce, biorąc pod uwagę ścisłe kryteria MSR 37, bardziej prawdopodobne jest, że koszty restrukturyzacji staną się rozpoznawalne w momencie ich faktycznego poniesienia w kolejnym okresie. Należy przewidzieć tylko bezpośrednie wydatki wynikające z restrukturyzacji. Takie bezpośrednie wydatki powinny być zarówno koniecznie poniesione w związku z restrukturyzacją, jak i niezwiązane z bieżącą działalnością jednostek.
W związku z tym rezerwa na restrukturyzację nie obejmuje takich kosztów, jak koszty przekwalifikowania lub przeniesienia obecnych pracowników jednostki, koszty marketingu lub inwestycji w nowe systemy i sieci dystrybucji (takie wydatki są kategorycznie wyłączone ze standardu, ponieważ są uważane za wydatki związane z przyszłym prowadzeniem działalności jednostki, a zatem nie są zobowiązaniami związanymi z programem restrukturyzacji). Decyzja kierownictwa lub uchwała zarządu dotycząca restrukturyzacji podjęta przed dniem bilansowym nie powoduje automatycznie powstania zwyczajowo oczekiwanego obowiązku na dzień bilansowy, chyba że przed dniem bilansowym jednostka rozpoczęła wdrażanie planu restrukturyzacji lub ogłosiła główne elementy planu restrukturyzacji osobom, na które plan restrukturyzacji będzie miał wpływ, w sposób wystarczająco szczegółowy, aby wzbudzić w nich uzasadnione oczekiwania. Przykładami zdarzeń, które mogą wchodzić w zakres definicji restrukturyzacji są: