Białaczki monocytowe mogą być podzielone na ostrą białaczkę monocytową, ostrą białaczkę mielomonocytową oraz podostrą i przewlekłą białaczkę mielomonocytową. Kliniczne cechy ostrej białaczki monocytowej i ostrej białaczki mielomonocytowej są podobne i są przejawem niewydolności szpiku kostnego. W ostrej białaczce monocytowej częściej występuje przerost dziąseł i nacieki skórne. Cytomorfologicznie komórki blastyczne w ostrej białaczce monocytowej mogą być niezróżnicowane lub zróżnicowane, natomiast w odmianie ostrej mielomonocytowej występują mieszane populacje komórek monocytarnych i mieloblastycznych. Do cech cytochemicznych należą silnie dodatnie reakcje na nieswoistą esterazę, hamowane przez fluorki. Cechy funkcjonalne ostrych komórek monocytarnych i ostrych komórek mielomonocytarnych przypominają cechy monocytów i obejmują adherencję szklistą i fagocytozę, obecność receptorów Fc dla IgG i C’3 oraz wytwarzanie aktywności stymulującej kolonie. Podostre i przewlekłe białaczki mielomonocytowe są podstępnymi i powoli postępującymi chorobami charakteryzującymi się niedokrwistością i monocytozą krwi obwodowej. Charakterystyczne są atypowe monocyty zwane komórkami paramyeloidalnymi. Do leków stosowanych w leczeniu ostrych białaczek monocytarnych i ostrych białaczek mielomonocytarnych należą arabinozyd cytozyny, antracykliny i VP 16-213. Leczenie farmakologiczne w podostrych i przewlekłych białaczkach mielomonocytowych nie jest zwykle wskazane, chociaż VP 16-213 jest uważany za skuteczny.