Turbina impulsowa ma jedną lub więcej stałych dysz, przez które ciśnienie jest przekształcane w energię kinetyczną w postaci strumienia(ów) cieczy – zazwyczaj cieczą jest woda. Strumień (strumienie) uderza w ruchome płyty bieżni turbiny, która pochłania praktycznie całą energię kinetyczną poruszającej się wody. Turbiny impulsowe najlepiej nadają się do zastosowań wymagających dużej wysokości podnoszenia. Jedną z definicji turbiny impulsowej jest to, że nie ma zmiany ciśnienia w poprzek kanału.

W praktyce, najbardziej powszechną turbiną impulsową jest koło Peltona pokazane na poniższym rysunku. Jego wirnik składa się z okrągłego dysku z kilkoma kubełkami rozmieszczonymi równomiernie na jego obwodzie. Grzbiet rozdzielający w środku każdego kubła dzieli strumień (strumienie) przychodzący na dwie równe części, które przepływają wokół wewnętrznej powierzchni kubła. Przepływ częściowo wypełnia kubełki, a woda pozostaje w kontakcie z powietrzem przy ciśnieniu otoczenia (lub atmosferycznym).

Po wytworzeniu swobodnego strumienia woda znajduje się pod ciśnieniem atmosferycznym w całej turbinie. W ten sposób powstają dwa izolowane systemy hydrauliczne: kanał i wszystko przed dyszą (w tym zawór, zastawka i przewód). Należy zamodelować niezależny rurociąg, używając zwykłych rur, zaworów i zaworu do atmosfery dla dyszy. Stany przejściowe występują zawsze, gdy zawór się otwiera lub zamyka, a rurociąg musi wytrzymać wynikające z nich ciśnienia.