Dwie metody pośredniego pomiaru ciśnienia krwi (BP) są obecnie stosowane w ambulatoryjnym pomiarze ciśnienia krwi (ABPM): metoda osłuchowa i oscylometryczna. Metoda osłuchowa opiera się na detekcji dźwięków Korotkoffa pochodzących z sygnału akustycznego przetwornika serca. Jej głównymi zaletami są (1) podobieństwo do zwykłego klinicznego pomiaru ciśnienia tętniczego oraz (2) dokładne wykrywanie ciśnienia skurczowego i rozkurczowego na podstawie pojawiania się i zanikania dźwięków. Głównymi wadami tej metody są (1) artefakty spowodowane ruchami; oraz (2) trudności w analizie sygnału spowodowane fizjologiczną zmiennością wzorców dźwięków Korotkoffa lub słabymi sygnałami. Trudności można przezwyciężyć poprzez odpowiednie przetwarzanie sygnału (rozpoznawanie K2), odrzucanie szumów i/lub bramkowanie EKG. Może to pozwolić na stosunkowo dokładny pomiar ciśnienia tętniczego podczas łagodnego wysiłku. W metodzie oscylometrycznej zmiany objętości powietrza w mankiecie są wykrywane podczas jego opróżniania. Maksymalna oscylacja jest związana ze średnim ciśnieniem tętniczym. Skurczowe i rozkurczowe ciśnienie tętnicze jest określane na podstawie algorytmicznej interpretacji kształtu amplitudy oscylometrycznej oraz częstości akcji serca. Główne zalety to (1) możliwość pomiaru BP przy słabym sygnale Korotkoffa; (2) pomiar średniego ciśnienia tętniczego; oraz (3) brak konieczności stosowania czujnika mikrofonowego. Główne wady to: (1) niektóre krzywe oscylometryczne są trudne do dokładnego odczytania; (2) oscylometria jest bardzo wrażliwa na ruchy ze względu na szerokość pasma sygnałów, dlatego ramię musi być unieruchomione; oraz (3) dokładność pomiaru skurczowego i rozkurczowego BP zależy od zastosowanego algorytmu. Te dwie metody są komplementarne i powinny być stosowane w tym samym urządzeniu.