Ostra niewydolność wątroby (ALF) jest definiowana jako niewydolność wątroby występująca w ciągu miesiąca od wystąpienia żółtaczki. Choroba ta ma ponure rokowanie, a śmiertelność wynosi od 65% do 85%. Postępowanie w przypadku ALF do niedawna było zachowawcze, a nowsze metody terapeutyczne, takie jak biosztuczna wątroba, przeszczep hepatocytów i urządzenia do pozaustrojowego wspomagania funkcji wątroby, nie okazały się skuteczne. Transplantacja wątroby zmieniła ponurą perspektywę choroby, a wskaźniki przeżycia po transplantacji w większości ośrodków wynoszą 60%-70%. Przeszczep wątroby jest jednak kosztowny, wymaga dożywotniej immunosupresji i jest ograniczony globalnym niedoborem dostępnych narządów. Konieczna jest więc selekcja chorych, u których ryzyko zgonu jest największe, do przeszczepienia wątroby. Kryteria prognostyczne opierają się przede wszystkim albo na parametrach klinicznych i laboratoryjnych (testy krzepnięcia, bilirubina w surowicy), albo na innych parametrach, takich jak objętość wątroby. Kryteria prognostyczne opracowano zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie; są one zasadniczo podobne, z tą różnicą, że kryteria zachodnie uwzględniają etiologię (przedawkowanie leków jest tam główną przyczyną ALF), jak również czas trwania żółtaczki-encefalopatii jako czynniki prognostyczne. Jednym z pierwszych systemów prognostycznych były kryteria King’s College, które składają się z dwóch części, zarówno dla paracetamolowego, jak i nieparacetamolowego ALF. Według kryteriów naszego instytutu czas protrombinowy >25 s, bilirubina w surowicy >15 mg/dl, wiek >40 lat i obrzęk mózgu są złymi markerami prognostycznymi. Kryteria z PGIMER, Chandigarh uznały wiek >50 lat, podwyższone ciśnienie śródczaszkowe, czas protrombinowy >100 s i początek HE ponad siedem dni po wystąpieniu żółtaczki jako złe markery prognostyczne. Wszystkie te kryteria kliniczne mają podobną czułość i swoistość.