Woede. Kwetsen. Wrok. Je hebt het eerder gevoeld. Het verlangen om iemand een nieuwe te geven. Om wraak te nemen. Omdat mensen slecht zijn. Niet iedereen natuurlijk, maar in het algemeen. Je bent het zat, en je wordt zuur. Het is niets nieuws, en je weet, op dit punt in je leven, dat handelen naar deze gevoelens je slechter af zal laten zijn dan voorheen. We zitten niet op de middelbare school. We dumpen niet iemands lunch schaal, of beginnen een gerucht over bedplassen. Daar zijn we overheen. Nu, luchten we. We ventileren hard. En hoe goed voelt het om je beste vriendin te bellen, te tieren in de auto, elke misstap op te sommen, elk nodeloos aspect van deze bimbo waardoor je haar lelijke haren uit wilt rukken. Maar hoeveel van deze uitbarsting is eigenlijk therapeutisch? Wat is de verhouding tussen frustratie en kleinzielige opmerkingen over gewicht, uiterlijk, en andere tekortkomingen die niet relevant zijn voor het probleem in kwestie?

De laatste tijd let ik beter op de dingen die ik te zeggen heb over mensen die ik niet mag, en ik heb gemerkt hoe gemeen ik soms kan zijn. Wat ze ook gedaan hebben, of ze nu iemand versieren die ik aardig vind, een snotterige opmerking maken over mijn gedrag, of me gewoon irriteren met een slechte houding, mijn eerste instinct is om hun imago te slopen op welke manier dan ook. Vaker wel dan niet uit zich dat in hatelijk gebazel over hoe onaantrekkelijk hij is, hoe irritant ik haar stem vind, waarom niemand hem leuk vindt, hoe ze zich kleden als een weirdo, of een hipster, of ‘basic’. Ik vind redenen om deze mensen te haten, met alle middelen die nodig zijn, hoe ongeldig, hoe kleinzielig ook. Breekbare observaties die niets te maken hebben met wie ze zijn als persoon, maar mijn woede en gevoel van superioriteit aanwakkeren. Het voelt zo goed om mensen neer te halen.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat deze opmerkingen veel meer over mij zeggen dan over hun doelwit. Ze zijn haatdragend, en als ik mezelf niet als een haatdragend persoon wil zien, moet ik beginnen met de truttige overpeinzingen. Ik wil niet iemand zijn die beheerst wordt door oppervlakkige oordelen. Ik wil iemand zijn die weloverwogen beslissingen neemt op basis van empirische elementen, en daar hoort niet bij of ik iemands haar mooi vind of niet. Als ik geen goede redenen heb om iemand niet te mogen, waarom zou ik dan energie steken in het niet mogen van die persoon?

Dit wil niet zeggen dat je niemand mag verafschuwen. Dat zou waanzin zijn. Alleen dat je dat rationeel moet doen. Als iemand manipulatief, respectloos, egoïstisch, pompeus of veroordelend is, laat hem dan met rust. Je gevatte comeback en persoonlijke ontmanteling zullen des te sterker zijn omdat je de tijd hebt genomen om te overwegen wat hen werkelijk tot een slecht persoon maakt, en terug hebt gevochten zonder je eigen geloofwaardigheid en reputatie als een ‘goed’ persoon te besmeuren.

Blijf je bewust van je meningen en voor je mond. Mensen zuigen, maar je hoeft niet te doen.